Basketbalcoach Johan Roijakkers ziet Slowaakse bubbel als voordeel voor Orange Lions

De in Deurne geboren en opgegroeide Johan Roijakkers (40) is al acht seizoenen in Duitsland werkzaam. Eerst bouwde hij mede BC Göttingen na een faillissement van de grond af op tot een respectabele club in de Bundesliga. Dat leverde hem dit seizoen een transfer op naar Brose Baskets Bamberg, de topclub van de steenrijke eigenaar Michael Stoschek. Voor zijn komst naar Duitsland werkte Roijakkers als assistent-coach in België bij Bree en Mons-Hainaut, en keek hij één seizoen in de keuken van de Rio Grande Valley Vipers, het opleidingsteam van NBA-organisatie Houston Rockets.

Voordat Roijakkers in 2012 bij Göttingen hoofdcoach werd, maakte hij eerst nog het mannenteam van BC Prievidza kampioen van Slowakije (foto hieronder). Maar dat maakt hem nog geen kenner van het Slowaakse basketball en al helemaal niet van de vrouwencompetitie, waarschuwt Roijakkers. “De belangrijkste sport in Slowakije is altijd ijshockey geweest, al wordt de laatste jaren ook wel iets minder. Hun topspelers hebben altijd in de NHL gespeeld, de Noord-Amerikaanse profcompetitie. Ik herinner me zo’n prof die terugkeerde naar Prievidza, de stad waar ik coachte, en daar een sportsbar opende. Die was hartstikke populair.”

In het basketball is Slowakije volgens Roijakkers geen Europees topland, maar Slowaakse sporters beschikken wel over een vechtersmentaliteit. En dat geldt ook voor hun supporters, soms letterlijk. “De sfeer kan heel agressief zijn, gericht tegen de bezoekende ploeg. Regels lijken er niet te zijn en de politie kijkt dan gewoon weg. Ik heb zelf een keer bij een uitwedstrijd meegemaakt dat ik onder politie-escorte de hal moest verlaten en onze spelersbus is ook wel eens door boze fans van de tegenpartij met vuurwerk bekogeld. Toen ik een jaar na mijn vertrek daar de mannenfinale bezocht, begon de wedstrijd niet, omdat er voor het begin al van alles en nog wat naar de scheidsrechters was gegooid. Het kan er bij sportwedstrijden in Slowakije soms heet aan toe gaan. Wat dat betreft lijkt het mij een voordeel dat de Nederlandse basketbalsters hun beslissende kwalificatiewedstrijd in een bubbel zonder publiek afwerken. Dan hebben ze daar geen last van.”

Nu we hem toch aan de lijn hebben, hoe gaat het eigenlijk met Johan Roaijkkers en Brose Baskets Bamberg? “We spelen, dat klopt. Maar ik zou het toch willen omschrijven als een tikkeltje saai. Als je uitspeelt, is de hotelbar dicht. Je kan met je staf nergens een kop koffie drinken, want alles is gesloten. Er is niemand, je zit vooral op je hotelkamer. Hier bij ons in de provincie mag je niet verder dan vijftien kilometer van je huis af reizen en ’s avonds om acht uur moet iedereen binnen zijn. Al met al best deprimerend. Maar het is wat het is.”

De Duitse basketbalcompetitie is november vorig jaar van start gegaan, maar heel succesvol verloopt die voor de negenvoudig kampioen van Duitsland nog niet. De club van Roijakkers staat elfde met vijf zeges en acht nederlagen. Verklaarbaar, volgens de coach: “We zijn onze Amerikaanse pointguard Tyler Larson, om wie we de ploeg heen hadden gebouwd, kwijt geraakt door blessures; eerst zijn achillespees en daarna zijn knie. Eerst duurde het door de coronasituatie al vier werken voordat een specialist er naar kon kijken en door de verzekeringsregels konden we hem ook niet meteen vervangen.”

“Nu dat wel kan, valt het niet mee iemand te vinden”, vervolgt Roijakkers. “Ik wil geen speler die negen maanden niets heeft gedaan. Omdat we nu bijna niet trainen, maar vooral wedstrijden spelen – binnenkort zelfs vier duels in acht dagen tijd – heb je eigenlijk geen tijd om iemand in te passen. Bennet Hundt, onze jonge Duitse pointguard, doet het op zich goed, maar had afgelopen weekend tegen koploper Ludwigsburg wel zeven turnovers. Het wordt er ook niet makkelijker op voor ons. In februari is het derde EK-kwalificatiewindow. Dan ben ik vier jongens kwijt aan de Duitse ploeg en één aan de Italiaanse. En jonge spelers mogen zomaar niet aansluiten vanwege de coronaregels, dus sta je twee weken lang met vijf man op de training. Maar goed, al met al heb ik het bij Bamberg ontzettend naar mijn zin, al mis je natuurlijk nu wel de uitstraling van deze grote club. Daar hoor en zie je niets van zolang je zonder publiek speelt. Of je nou wint of verliest, de situatie is hetzelfde.”