Berend Weijs heeft eindelijk tijd voor andere dingen

Van de coronacrisis is weinig te merken bij Java Deurenfabriek in Velsen-Noord. Jac Boon begon in 1926 een timmermansbedrijfje dat zich al snel in deuren specialiseerde en dat vandaag de dag nog steeds doet. Berend Weijs is daar de vierde generatie, de beoogde opvolger van zijn vader Ernst. “We zijn een productiebedrijf met een relatief kleine groep werknemers. Thuiswerken is geen optie en we kunnen hier prima anderhalve meter afstand houden. Het is hartstikke druk. We leveren veel aan bouwmarkten en het lijkt wel of heel Nederland aan het klussen is geslagen.”

De wieg van Berend Weijs stond in Zaandam, maar hij verhuisde in zijn jeugd naar Velsen, waar Onze Gezellen zijn eerste basketbalclub was. Dat hij het eerste team van OG haalde, vond Weijs al heel wat. Dromen van basketballen in Amerika deed de center niet. Toch kwam hij daar wel terecht. “Ik had mijn middelbare school afgerond en wilde eigenlijk gaan werken, en daarnaast blijven basketballen. Maar dat leek mijn vader niet zo’n goed idee. Hij had wat contacten in Amerika en via Arthur Jackson, die hier nog in Nederland heeft gespeeld, ben ik Junior College gaan spelen bij Harcum. Dat ging zo goed (Weijs was met afstand de beste shot blocker van de competitie, RVD) dat ik een transfer naar Maryland kreeg. Daar heb ik de laatste twee seizoenen van mijn college periode gespeeld. Er waren wel wat aanbiedingen om als prof te gaan spelen, maar omdat basketballen steeds meer als een verplichting was gaan voelen, wilde ik liever aan de slag in het familiebedrijf. Bij Apollo kon ik het combineren; lekker vrijblijvend spelen, zonder druk en verwachtingen.”

Een hardnekkige blessure aan zijn voet dwong Weijs een stapje terug te doen. Maar toen hij met Landslake Lions in een vol Landstede Sportcentrum in Zwolle kampioen van de Promotiedivisie werd, begon het toch weer te kriebelen. Er volgden nog drie seizoenen eredivisie bij Apollo. Niet dat andere clubs geen belangstelling hadden. “Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren geregeld contact gehad met Bob van Oosterhout van Heroes, maar tot zaken doen is het nooit gekomen. Ik denk dat ze van mij het idee hadden: die wil ernaast blijven werken en gaat toch geen ja zeggen. Ach, dat ze me volgden en interesse hadden, is voor mij al prima.”

Eerlijk gezegd weet Weijs ook niet of hij wel zou hebben gedijd bij een topclub. “Ik heb soms een beetje problemen met autoriteit. Als iemand iets over mij wil zeggen, vind ik dat lastig. Bij Apollo spelen we met veel jonge spelers die allemaal minuten kunnen maken. Maar bij tegenstanders die dik van ons winnen, zie ik dan hoe jeugdspelers de laatste paar minuten nog even erin mogen. Daar kan ik slecht tegen. Het zorgt ervoor dat talenten voor Amerika kiezen. Bij Apollo kon ik die jonge gasten een beetje begeleiden, die rol lag me wel. Clubs in Nederland moeten veel meer jonge Nederlandse spelers kansen geven. Neem iemand als Norbert Thelissen bij Heroes, een prospect. Die dunkte dit seizoen een keer flink over me heen. Geef zo’n jongen veel speeltijd, zodat hij zelfvertrouwen krijgt.”

Zijn coach Patrick Faydherbe omschreef Weijs vorig jaar in een reportage voor een lokale omroep als een ‘fantastische gast’ die een goede driepunter in huis heeft, schoten bij de vleet blokt en makkelijker over tegenstanders heen dunkt. Als center bij Apollo produceerde hij dit seizoen nog prima statistieken. Gemiddeld 13,5 punten, 6,1 rebounds en 1,5 blocks per duel in 28,8 minuten speeltijd. In zijn voorlaatste wedstrijd, een 76-75 zege op Basketball Academie Limburg, gooide hij er nog 22 punten in met 3 rake driepunters. En ook aan zijn allerlaatste wedstrijd op 11 maart j.l. hield Weijs een goed gevoel over. “Behalve dan dat we thuis van Leiden verloren. Maar ik begon goed en kreeg steeds weer een andere tegenstander op me. Voor mij het teken dat ik het niveau nog steeds aan kan.”

Maar waarom dan toch stoppen? “Ik had al aangegeven bij de club dat dit mijn laatste seizoen zou worden. Ik ben druk met mijn werk, zie mijn vrienden bijna nooit, mijn familie ook niet. Alleen mijn vader, omdat hij mijn baas is. Het zijn lange dagen. Ik ga om zes uur weg van mijn werk, om dan weer om half acht in de hal te zijn voor de training. En als je dan ook nog eens weinig wint, zoals we de laatste jaren met Apollo hebben gedaan, gaat de lol er wel van af. Alleen de wedstrijd zelf, zodra de bal omhoog was gegooid, vond ik nog leuk. De rest van het basketball kon me gestolen worden.”

Weijs is nu noodgedwongen cold turkey gestopt. Dat zorgt voor gemende gevoelens. “Ik had gehoopt op iets van een afscheid bij de club. Jammer dat het nu voorbij is. Maar ineens heb ik tijd voor andere dingen. Ik heb thuis mijn kamer gestuukt en geschilderd. Heb tijd om te golfen. En ik kan nu af en toe naar Indonesië, waar ons product vandaan komt, om dingen op de rit te zetten. Dat kon nooit toen ik nog speelde. Basketball is een fantastische sport, begrijp me goed. Alleen kon er ik er niet hetzelfde voor doen als andere eredivisiespelers. Tijd om te fitnessen had ik niet en dan sta je onder het bord te duwen en te beuken tegen jongens die overdag niets anders hoeven te doen dan alleen maar trainen. Wat dat betreft is er nu een rust over me gekomen en dat is heerlijk.”

Foto's: Christian Aarts (actie) en Apollo Amsterdam