Bert van Slooten stopt als FIBA-arbiter: 'Ik hoefde voor de mooiste duels nooit een kaartje te kopen'

Hoe ben je ooit als scheidsrechter begonnen?
“Net als bijna iedereen denk ik. Bij de Orka’s in Urk, mijn club, moesten we regionale scheidsrechters gaan leveren. Al vanaf 1995 floot ik landelijk, in 2001 maakte ik mijn debuut in de eredivisie.”

Hoe maakte je de stap naar de Europese top?
“In Nederland waren wat commissarissen enzo die de wedstrijden beoordelen, en dan val je schijnbaar op. Ze zagen potentie en droegen me voor. FIBA nodigde me vervolgens uit voor een clinic, wat oefenwedstrijden en tests. Zo kwam ik in aanmerking om vanaf 2005 FIBA te fluiten.”

Is het waar, dat scheidsrechters eigenlijk spelers zijn die niet goed genoeg waren?
“Haha, in mijn geval zéker! Ik heb gespeeld tot mijn 23e. Maar ik floot toen al landelijk en dat was qua tijd niet meer te combineren. Toen besefte ik: ik vind fluiten hartstikke leuk, ik ben er goed in. Dus toen heb ik de keuze gemaakt me daar op te richten.”

Welke kwaliteiten moet je dan hebben, als scheidsrechter?
“Het begint natuurlijk met de spelregelkennis. Maar je moet vooral ook zelfvertrouwen hebben en stáán voor je beslissingen. ‘Selling the call’, noemen wij dat. Als spelers aanvoelen dat je twijfelt, omdat je lichaamstaal dat bijvoorbeeld laat zien, maken ze soms gehakt van je.”

Je floot achttien jaar lang, kwam in tientallen landen. Welke vreemde gebeurtenis zal je bijblijven?
“Dat zijn er zo veel… Ik stond ooit op een vliegveld in Frankrijk, in Lyon. Het was vijf uur ’s ochtends en mijn aansluitende vervoer naar Marseille was er simpelweg niet. Een taxichauffeuse, die wonderbaarlijk genoeg Engels sprak, heeft me toen gebracht. Dat is ruim 300 kilometer!”

Zijn er ook wedstrijden die meteen bij je opkomen?
“België-Frankrijk, in Charleroi. Tony Parker speelde toen mee, Boris Diaw. Dat waren toen gewoon grote namen in de NBA. Ik weet nog dat Tony Parker’s toenmalige vrouw (Eva Longoria) in het publiek zat. De aandacht ging bij veel mensen méér naar haar, dan naar de wedstrijd, haha!”

Stel: een scheidsrechter haalde onlangs zijn eerste- of tweede diploma en leest dit. Die denkt erover om een carrière als FIBA-scheidsrechter na te jagen. Hoe moedig je hem of haar aan?
“Ik zeg altijd maar zo: ik heb van IJsland tot Israël in de mooiste sporthallen gestaan, heb de mooiste wedstrijden meegemaakt. Als scheidsrechter wordt alles, je vervoer, je overnachting, je eten, voor je geregeld. Ik hoefde voor de mooiste wedstrijden nooit een kaartje te kopen. Ik had de beste plek op het veld. En kreeg er nog voor betaald ook!”

Beeld: fiba.basketball