De buit die toch nog niet binnen bleek te zijn

Laki Lakner, hoofdcoach van Loon Lions. De geboren Kroaat had de Lions – behoudens een kort uitstapje naar Luxemburg – sinds 2005 onder zijn hoede. In 2018 werd hij met de Nederlandse Vrouwen U20 derde van Europa. De succesvolle coach reageerde per app als volgt op ons verzoek: ‘Pijnlijk! Kun je niet een ander onderwerp nemen? Bijvoorbeeld toen we vier prijzen in één seizoen wonnen. Of dat ik achttien prijzen met ProBuild Lions heb gepakt in zeven seizoenen. Grapje… Je kan me altijd bellen.’

Molly McDowell, guard van Loon Lions. De Amerikaanse kwam in het seizoen 2008/2009 bij de club uit Landsmeer spelen, ging nooit meer weg uit Nederland en maakt nu deel uit van de staf van Orange Lions Academy. Ze werd als speelsters drie keer landskampioen met de Lions. Haar reactie: ‘Bel maar, al is het nog steeds een pijnlijk onderwerp.’

René van der Wielen, hoofdcoach van Lekdetec.nl. Schreef datzelfde jaar 2015 geschiedenis door met de Nederlandse Vrouwen U20 brons te winnen bij het EK in de A-divisie. Was meteen te porren voor deze terugblik. ‘Zeker. Ik ben gewoon thuis aan het werk. Dus leuk en tot horens.’

Yordi Kathmann, forward van Lekdetec.nl. Speelt nog steeds in Bemmel en werd in 2017 voor de tweede keer kampioen van Nederland met haar club. Was in de beslissende zevende wedstrijd goed voor 19 punten en vijf uit vijf rake driepunters. 'Hi Ronald, leuk! Bel maar.’

De kille cijfers:

18 april: Loon Lions – Lekdetec.nl 60-57
22 april: Loon Lions – Lekdetec.nl 83-47
25 april: Lekdetec.nl – Loon Lions 53-59
29 april: Lekdetec.nl – Loon Lions 68-67
3 mei: Loon Lions – Lekdetec.nl 69-77
6 mei: Lekdetec.nl – Loon Lions 77-69
9 mei: Loon Lions – Lekdetec.nl 61-69

Het verhaal achter de cijfers:

Lakner: “Het is nu vijf jaar geleden en ik weet nog steeds niet wat ik anders had moeten doen. Ik voel me net Doc Rivers, de coach van de Los Angeles Clippers die in 2015 een 3-1 voorsprong tegen de Houston Rockets verspeelden. Rivers zei tijdens de persconferentie op de vraag hoe dat kon: volgende vraag graag. Ik ook. Ik kan het mezelf nog steeds niet uitleggen.”

Van der Wielen: “In de competitie deden we nauwelijks voor elkaar onder. Lekdetec.nl stond heel lang bovenaan, pas aan het einde van het reguliere seizoen nam Loon Lions de eerste plek over en verdiende daarmee het thuisvoordeel in de finale. In de halve finale van de play-offs speelden wij een zware serie tegen CTO Amsterdam Vrouwenbasketball, het opleidingsteam van de bond. We gaven één wedstrijd weg en hadden daardoor thuis nog een vijfde wedstrijd nodig. Meteen daarna stond al het eerste duel van de finale tegen Loon Lions op het programma. En je kent Laki, die had heel veel video gekeken en was goed voorbereid met zijn ploeg.”

Lakner: “Je wint de eerste drie duels. Dus, waarom zou je iets veranderen? Wat ik me wel herinner is dat we van die eerste drie er ook één of misschien wel twee hadden kunnen verliezen. Onze ploeg was niet eens zoveel beter dan Lekdetec.nl, maar het stond wel 3-0. Wij, onze supporters, iedereen dacht dat de buit al binnen was. Ik kreeg na de derde wedstrijd ook van allerlei collega-coaches al de felicitaties. Dat het 4-0 zou worden, had ik niet gedacht. Maar wel dat we na die 3-0 van de vier er wel eentje zouden winnen.”

Van der Wielen: “De vierde pakken we met één punt verschil, op karakter. Zij hadden in de halve finale Den Helder al met 3-0 uitgeschakeld. En wij hadden geen zin in een sweep in onze eigen hal. Maar voor Loon Lions was het niet zo’n punt om er eentje te verliezen, konden ze mooi thuis in Landsmeer kampioen worden.”

Kathmann: “Toen we met 3-0 achter kwamen leek het wel alsof er een last van onze schouders viel. Het was de eerste keer dat we met de club in de finale stonden. Die spanning was voelbaar in de eerste drie duels. Daarna werd het alles of niets. We moesten gewoon ons spel gaan spelen en dan zouden we het wel zien, meer konden we niet doen. Dan wordt het 3-1 en denk je: gelukkig, geen 4-0, maar we zijn er nog lang niet. Vanaf 3-2 kregen we het gevoel dat het misschien toch nog kon gaan lukken.”

Van der Wielen: “Door die vijfde te winnen kregen onze speelsters vleugels, terwijl zij steeds meer tegen zichzelf gingen spelen. Bij de Lions dachten ze: weer niet gelukt. Wij dachten: prima, we leven nog.”

McDowell: “De vijfde wedstrijd was de swing game die de serie veranderde. De vierde kan je verliezen, je staat nog steeds 3-1 voor, niks aan de hand. De serie ging terug naar Landsmeer. We speelden thuis en zagen het vijfde finaleduel met vertrouwen tegemoet. Maar we verloren ons hoofd en onze koelbloedigheid, stonden nerveus in het veld. Zij zagen dat, hadden niets meer te verliezen, wij alles. Ze gooien er een paar schoten in, maken een run, je verliest en dan gaat het momentum naar Lekdetec. Natuurlijk, zelfs als je de vijfde en zesde wedstrijd verliest en het wordt 3-3, kan het nog steeds. We hadden immers nog maar één zege nodig. Zo moet je als team denken. Maar een buitenstaander voelt: verliest Loon Lions de zesde, dan wint Lekdetec.nl de serie. En we verloren die zesde in Bemmel.”

Kathmann: “Die zevende wedstrijd is een van de beste uit mijn carrière. Het was een gekkenhuis in Landsmeer, het leek wel of heel Bemmel mee was gereisd. In zo’n sfeer om de titel spelen, meer dan dat kun je niet wensen. Loon Lions was tactisch altijd sterk, ze wisten precies wie bij ons goed konden schieten. Maar door onze veelzijdigheid moesten ze keuzes maken: Jill Bettonvil inside afstoppen, de penetraties van Karin Kuijt eruit halen, of de driepunter wegnemen. Je kunt niet alles verdedigen. Mijn eerste twee driepunters gingen erin, de derde ook en dan krijg je het gevoel dat je niet meer kunt missen. Je denkt niet meer na, je schiet gewoon, alles gaat vanzelf. Toen de zoemer ging, stormde iedereen het veld op. Terug in De Bongerd, waar ze de wedstrijd op een groot scherm hadden gekeken, werden we onthaald met vuurwerk. Het is laat geworden die avond. Dat seizoen bestond de vereniging Batouwe ook nog eens veertig jaar. Mooier kan niet. We zijn in 2017 ook kampioen geworden, maar deze titel was toch wel heel speciaal. Vooral de manier waarop. Van 3-0 achter naar 4-3 winst. Elke keer stonden bij Loon Lions de bloemen voor niets klaar.”

Lakner: “Werd onze motivatie misschien minder na die 3-0? Luister, iedereen die mij kent, weet dat ik geen zwevend type ben. Dat soort filosofisch gedoe is niet aan mij besteed. Het is zwart of het is wit, klaar. Ik heb er geen drama van gemaakt, ben niet op zoek gegaan naar een diepere verklaring. Het had niet gemogen, maar het is wel gebeurd. Wij hebben de finale zelf verloren. Natuurlijk is de mentaliteit die Lekdetec.nl toonde te prijzen, maar laat René niet denken dat een hele goede tactiek zijn team aan het kampioenschap heeft geholpen.”

Van der Wielen: “Laki heeft gelijk. We hebben de serie niet door een tactische meesterzet gewonnen. We hebben niet zoveel veranderd, hooguit wat kleine dingetjes. Maar wat ik nog wel weet, is dat we aardig bleven schieten. Meestal als de vermoeidheid door zo’n lange serie toeneemt, gaat dat ten koste van het schot. Maar in die zevende wedstrijd schoten we de helft van de drietjes raak. Over de hele serie gezien vond ik ons fitter.”

McDowell: “Ja, waar ging het mis? Misschien leidde die snelle 3-0 bij ons tot een bepaalde arrogantie. Je weet dat zoiets niet mag, maar het gebeurt toch. Het was een zware serie, en een shitty way om je carrière te beëindigen. Ik had al besloten dat ik na het seizoen zou stoppen. Het was mooi geweest om dat met een titel te doen. We hebben er kansen genoeg voor gehad, maar je verliest vier keer op rij. We hebben het zelf weggegooid. Maar voor het basketball was het een geweldige finale. Elke beslissende wedstrijd was bij de NOS te zien en de zevende zelfs live. Ook al zaten we met Loon Lions aan de verkeerde kant, deze serie zette het vrouwenbasketball even volop in de schijnwerpers.”

Foto's: Tine Sierink (Loon Lions) en Wim Wilmers (Lekdetec.nl)