1 april 2020
'De gezondheid van iedereen komt nu op de eerste plaats'
Door Ronald van Dam
Soms zorgt de wereldwijde uitbraak van het coronavirus voor een geluk bij een ongeluk. Rolstoelbasketbalster Amy Kaijen had het vizier gericht op de Paralympische Spelen komende zomer in Tokyo. Als je dan een ontsteking aan je linkervoet krijgt, is dat geen goede timing. Nu Tokyo 2020 een jaar is uitgesteld, geeft dat Kaijen alle tijd om te herstellen. “Neemt niet weg dat uitstel van de Spelen ook voor mij heel bizar is. Maar de gezondheid van iedereen komt nu op de eerste plaats."
We spreken Amy Kaijen telefonisch als ze een nacht in het Amphia Ziekenhuis moet blijven voor een behandeling aan de ontsteking. “Ik krijg al antibiotica en nu ben ik hier om mijn bloedspiegel te laten beoordelen. Morgen mag ik alweer naar huis hoor.”
Kaijen omschrijft het Amphia, waar veel coronapatiënten uit Breda en omgeving liggen, als een ‘spookziekenhuis’. “Het is hier super rustig. Alles gaat er heel streng aan toe. Als je verkouden bent, kom je er niet in. Er mag per dag ook maar één persoon op bezoek komen. Mijn moeder komt vanavond langs om wat spullen te brengen.”
Even terug naar die ontsteking, een wondje aan haar linker voet. Dat overkwam haar ook al bij de rechter en toen leidde dat afgelopen zomer tot amputatie van de voet, waardoor Kaijen langs de kant toe moest kijken hoe de andere Orange Lions in Rotterdam de Europese titel prolongeerden.
De nu 26-jarige international is geboren met spina bifida, bij de meeste mensen bekend als een ‘open rug’. Het is een aangeboren afwijking die het gevolg is van een ontwikkelingsstoornis van het ruggenmerg en de wervelkolom. Kaijen zit al haar hele leven in een rolstoel. “Dat wondje dat ik aan mijn rechtervoet kreeg, was een botontsteking en heeft niets met mijn handicap te maken. Nu is hetzelfde op links gebeurd. Ik merk er niets van, want ik heb geen gevoel mijn voet, wat ook het grootste gevaar is. Maar gelukkig zijn we er nu op tijd bij.”
Het zijn rare tijden. Twee weken geleden werd haar gevraagd halsoverkop Papendal te verlaten. Het nationale sportcentrum ging op dinsdag 17 maart dicht, een dag eerder haalde ze nog snel wat spullen op in haar woonruimte op Papendal Klein Warnsborn, waar ze samen met andere atleten woont. “We waren volop aan het trainen met de talentenselectie van het CTO en de nationale selectie. Onze coaches Gertjan van der Linden en Irene Sloof hielden ons voortdurend op de hoogte van de ontwikkelingen en we volgden natuurlijk zelf ook het nieuws. De maatregelen werden steeds strenger. Ineens komt dan het bericht dat de Spelen worden uitgesteld en wordt de hele voorbereiding op z’n kop gezet. Dat deze beslissing nu vrij snel is gemaakt, neemt een deel van de onzekerheid weg. Voor nu staat de gezondheid op nummer één.”
Kaijen woont nu tijdelijk bij haar moeder in Breda, waar ze is opgegroeid. Geholpen door haar zus die fysiotherapeute is, volgt ze trouw het trainingsprogramma dat ze aan het begin van elke week krijgt, gericht op kracht en conditie. “Dat zijn oefeningen die je goed thuis kunt doen om fit te blijven. Dat moet wel individueel, want we zijn natuurlijk allemaal aan huis gekluisterd. Maar je wordt daarin vanzelf creatief. Gelukkig hebben mijn zussen en ik nog wat spullen bij elkaar gevonden, zodat we samen in de tuin aan de slag kunnen. Mijn conditie houd ik bij door lekker naar buiten te gaan om te rollen.”
Normaal gesproken zou ze in de weekeinden in Duitsland zijn om competitie te spelen bij haar club Rahden ’96. Doordeweeks trainen op Papendal, op vrijdag samen met teamgenote Bo Kramer in de auto naar Noord-Duitsland, op zaterdag spelen en zondag weer terug. En dan ziet Amy Kaijen ook nog kans om bij zorginstelling De Driestroom in Arnhem in de dagbesteding met ouderen aan de slag te gaan. “Daar heb ik in Nijmegen voor gestudeerd. Ik heb een flexcontract. Ben dus niet verplicht om te werken, maar vind het leuk om dat er zoveel mogelijk naast te doen. Inderdaad, ik heb een druk leventje.”
Als rolstoelbasketbalster is ze een laatbloeier. “Ik ben pas begonnen op mijn zestiende. Sinds 2012 train ik onder Irene en een jaar later ben ik bij het opleidingsprogramma CTO Papendal gekomen.” Op haar basketbal cv staan inmiddels twee grote eindtoernooien. “Ik was er in 2017 bij toen we op Tenerife Europees kampioen werden, en een jaar later wereldkampioen in Hamburg. Ik zit nu voor het vierde jaar bij de A-selectie. We hebben veertien meiden, waarvan er twaalf mee naar Tokyo zouden gaan. Of ik daar bij zou hebben gezeten? Ik ging er wel volledig voor. Die ontsteking aan mijn voet, kwam me dus eigenlijk ook niet zo goed uit. Maar het voordeel van het jaar uitstel is wel dat ik alle tijd heb om me te herstellen.”
