Geen Basketball Cup maar skeelers voor Maaike Klein

"Dat heb ik vorige week al gedaan”, vertelt Klein door de telefoon. “De richtlijn is dat je anderhalve meter afstand moet houden van elkaar. Dat gaat je in mijn beroep niet lukken, ik zit aan iedereen. En als we met zijn allen ons best doen om ervoor te zorgen dat dat stomme virus zich niet verder verspreidt, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om gewoon door te gaan. Voorlopig is de zaak tot 6 april dicht, maar ik denk dat het wel langer gaat duren.”

Zaterdag 28 maart had de Helderse spelverdeelster in sporthal De Driesprong in Barendrecht de bekerfinale tegen 4Consult/Binnenland moeten spelen. Maar door de uitbraak van het coronavirus zijn alle competities voortijdig beëindigd en alle finales voor de Basketball Cup geannuleerd.

“Het is allemaal zo gek”, zegt Klein. “Ik bevat het nog steeds niet helemaal. Normaal gesproken hadden we deze week naar de finale toegewerkt. We waren er al druk mee bezig, en daarna de play-offs. De laatste keer dat Den Helder de beker heeft gewonnen, was in 2007. We waren er echt op gebrand om de Carla de Liefde Trofee te gaan pakken. En ik gaf ons een goede kans. Eerst Grasshoppers in de kwartfinale uitgeschakeld en in de halve finale dik van Jolly Jumpers gewonnen. We hebben een team dat soms slecht speelt, maar ook heel goed kan zijn.”

Maaike Klein, inmiddels 30 lentes jong, speelt op drie buitenlandse seizoenen na (Israël, Slovenië en Spanje) haar hele carrière al bij Den Helder, de club waar ze al op jonge leeftijd debuteerde in de eredivisie. Het waren de Helderse gloriejaren. “In de jeugd ben ik wel meer dan tien keer kampioen van Nederland geweest. En in mijn eerste jaren in het eerste team, met speelsters als de zussen Kooij, Marloes Roetgerink en Anna Vicenzetto, zijn we ook nog twee keer kampioen geworden en hebben we de beker gepakt. In 2009 werd ik zelfs uitgeroepen tot Rookie of the Year, het jaar dat Den Helder voor het laatst kampioen werd en een prijs pakte. Nu hadden we eindelijk weer de kans. Het zat er echt in.”

Klein hoopt dat Binnenland en Den Helder de finale alsnog kunnen spelen, mogelijk aan het begin van het seizoen 2020/2021. “Alleen, hoe zien de teams er dan uit? Is iedereen er nog bij, zijn er nieuwe speelsters? Misschien spelen we wel in een hele andere samenstelling. Maar ja, ik snap het wel. De bond had geen andere keuze.”

Of ze er zelf dan nog bij is, als er na de zomer een herkansing komt? Klein lacht. “Ik weet het nog niet, ik roep al twee jaar dat ik er mee ga stoppen, maar ik vind het nog steeds superleuk. We hebben met Mario Bennens dit jaar een nieuwe coach en ik hoop dat hij blijft. Het is een jong team. Met mijn 30 jaar ben ik ruimschoots de oudste, daarna komen er nog twee van 25 en 24, de rest is 20 of jonger. Toen ik er zelf als zeventienjarige in het eerste bijkwam, was ik vooral bezig met mijn wedstrijden spelen. Grappig dat ik nu zelf een leidende rol heb en mijn ervaring op die jonge meiden kan overbrengen. Ik hoop dat we met dit team door kunnen gaan, want we hebben niet afgemaakt waar we aan begonnen zijn. Je wilt iets kunnen afsluiten, zelfs als je niet wint. Dat is beter dan niks. En zo voelt dat nu, niks, dus hoop ik dat we het nog een keer kunnen gaan proberen. Maar voor nu is het belangrijkste dat iedereen gezond blijft.”

In dat laatste opzicht heeft Maaike Klein dit seizoen haar portie wel gehad. Ruim vier maanden geleden had ze steeds vaker last van buikpijn. Onderzoek in het ziekenhuis toonde aan dat Klein een ontsteking in haar dikke darm had, colitus ulcerosa, een chronische darmziekte. “Op twee weken na heb ik steeds doorgespeeld, maar achteraf had ik beter niet mee kunnen doen. Ik voelde me steeds zo slap.” Met behulp van een dieet en medicatie gaat het inmiddels veel beter met de voormalig international. “De laatste weken ging het met sprongen vooruit, ook dankzij de goede gesprekken die ik Mario en assistent-coach Wanda Hesselink heb gevoerd. Ik zat even op het verkeerde spoor, dacht dat het team me niet meer nodig had. Maar ik voel me nu weer lekker. Ik was klaar voor de bekerfinale.”

Met dank aan Larissa Eikenhout voor de foto's