‘Jammer, maar je moet het wel in perspectief zien’

De 47-jarige Van Slooten komt van Urk. Als twaalfjarige zat hij al bij de plaatselijke basketbalclub Orca’s achter de jurytafel de – toen nog – dertig secondenklok te bedienen. Hij schopte het als basketballer tot het rayonteam waar hij nog samen met de latere eredivisiespelers Patrick Faydherbe en Brian Benjamin speelde, maar maakte carrière als scheidsrechter. “Ik ben begonnen net als ieder ander, als F-scheidsrechter, omdat je voor de club moest fluiten. Vervolgens haalde ik mijn E-diploma, mijn D-diploma en daarna ging van ‘kwaad tot erger’”, vertelt Van Slooten lachend door de telefoon. “In 1995 ben ik landelijk gaan fluiten en sinds 2002 leid ik wedstrijden in de Dutch Basketball League.”

Van Slooten fluit al vijftien jaar Europees. “Het ging dit seizoen lekker, de teller stond al op tien Europese wedstrijden.” Braine tegen Valencia in de FIBA EuroCup voor vrouwen zou zijn eerste kwartfinale worden. Op dinsdag 10 maart had hij nog Apollo Amsterdam tegen Zorg en Zekerheid Leiden in de DBL gefloten, wat uiteindelijk de laatste wedstrijd van het seizoen zou blijken te zijn. Samen met de Nederlandse commissaris Sander Faassen was hij op woensdag 11 maart naar Namen afgereisd. Daar merkte hij meteen dat het er in België anders aan toeging dan in Nederland, waar de samenleving op dat moment nog veel minder met de corona-uitbraak bezig was.

“We kregen te horen dat er maximaal maar duizend toeschouwers bij de wedstrijd aanwezig mochten zijn. Ik had al meteen een voorgevoel dat het wel eens niet door zou kunnen gaan. De volgende ochtend bleek tijdens het ontbijt dat de wedstrijd eruit was gehaald. De FIBA had alle Europese wedstrijden geschrapt. We konden onverrichte zake terug naar Nederland, twee keer drie uur voor niets in de auto. Voor mij persoonlijk natuurlijk jammer, maar het is niets vergeleken bij wat er daarna allemaal zou volgen. Je moet het wel in perspectief zien.”

Nu Nederland bijna in een ‘lock down’ is beland, brengt Van Slooten zijn dagen door op het kantoor van het deurwaardersbedrijf in Lelystad waar hij werkt. Even geen basketball meer, noodgedwongen. “Ik moet wel naar kantoor om dagvaardingen te maken en stukken voor te bereiden voor onze deurwaarders die nog steeds aan het werk zijn. Verder probeer ik te fietsen en hard te lopen, om fit te blijven.”

Want ook al zijn de clubcompetities in nationaal en Europees verband voortijdig beëindigd, Van Slooten heeft nog een klein beetje hoop dat hij komende zomer in actie komt bij een van de EK’s die de Nederlandse jeugdselecties gaan spelen. “Vorig jaar floot ik bij het Europees Kampioenschap in de A-divisie bij de vrouwen U20 in Tsjechië. Er zijn komende zomer zes EK’s voor de Nederlandse teams. Aangezien we maar drie internationale scheidsrechters hebben, doe ik een van die zes. Ik zit nog te wachten op mijn aanwijzing. Maar ik moet het nog zien. Als de Olympische Spelen eruit gaan, kan de FIBA moeilijk de jeugd EK’s wel door laten gaan. Dat kun je niet overeind houden.”

Maar je hoort Van Slooten niet klagen. “Ik ben nog nooit zoveel thuis geweest en hebben we nog nooit zoveel tijd met ons gezin doorgebracht. Onze dochter van twaalf zit in het eerste jaar van het voortgezet onderwijs en krijgt nu thuis online les. Mijn vrouw coacht het eerste vrouwenteam van Orca’s, die kan nu ook niets doen in het basketball. Of ik nog een tip heb voor alle scheidsrechters in Nederland? Ja hoor, fit blijven. Zorg dat de kilo’s er niet aan komen.”

Foto's FIBA en Christian Aarts