Jenny Boot-Tigelaar overleden

In de jaren vijftig, zestig en zeventig van de vorige eeuw was Jenny Tigelaar een vaste waarde in het roemruchte team van The Blue Stars, dat kampioenschappen aaneenreeg en een abonnement op de AM-beker had. Debuteren in de eredivisie op erg jonge leeftijd was destijds geen uitzondering. Teamgenote Gerda Schouten bijvoorbeeld was pas 15 jaar toen ze haar eerste wedstrijd voor The Blue Stars speelde. Jenny Tigelaar (Dordrecht, 26 september 1942) deed in het seizoen 1958-1959 voor het eerst van zich spreken op het hoogste niveau. Ze was pas 16.

Landstitels voor The Blue Stars waren er in 1959, 1962, 1963, 1964 en 1966.  De hegemonie van de ploeg van coach Toon Renout werd nog eens extra onderstreept in de competitiewedstrijd tegen het Haagse Te Werve. In januari 1962 eindigde dat duel na een ruststand van 69-6 in 171-12. Annie Koper-van Es maakte 48 punten, Jannie Westenbrink 33, Lenie Remeyer-van der Velde en Els de Groot allebei 30 en Jenny Tigelaar 16. Die overwinning van The Blue Stars staat nog steeds als record in de boeken.

Met The Blue Stars maakte Jenny Tigelaar op 23 november 1963 het debuut mee van de eerste Nederlandse vrouwenploeg in een Europa Cuptoernooi. Het verblijf duurde één ronde: in het Tsjechoslowaakse Spartak Sokolovo troffen de Blauwe Sterren meteen een Europese topploeg. Een seizoen later haalde The Blue Stars de tweede ronde door de Spaanse studentes van CREFF Madrid – die veel bekijks oogsten doordat ze in rokjes speelden – twee keer dik in te maken. Eindstation werd het Bulgaarse Slavia Sofia, ondanks een sensationele 64-63 zege in eigen huis.

Het waren volstrekt andere tijden. De reis naar Praag in 1963 werd afgelegd met een klein vliegtuigje, The Havilland Dove. Nota bene international Hans Tholen (oud-speler van Blue Stars en AMVJ) had zich aangemeld om als piloot de eendekker naar Praag te vliegen. Voor Jannie Westerbrink moest een inzamelingsactie worden gehouden om haar tijdig in Praag te krijgen. De populariteit van The Blue Stars werd onderstreept door het resultaat van die actie: het Amsterdamse bedrijfsleven legde vlot 800 gulden bij elkaar.

De grote kracht van The Blue Stars en de populariteit van de kampioenen-ploeg was voor Jenny Tigelaar eerder een nadeel dan een voordeel. “Dat ze nooit international is geweest, was haar een doorn in het oog, “ zegt oud-ploeggenote Els de Groot. “Jenny was echt een goede schutter, maar er mochten natuurlijk ook weer niet teveel Blauwe Sterren in het Nederlands team zitten. Had ze bij een andere team gespeeld, dan had ze zeker het Nederlands Team gehaald.”

Jenny Tigelaar speelde dan weliswaar niet in het Nederlands team, maar wel in het Amsterdamse team, dat vele overeenkomsten vertoonde met de nationale selectie. Al was het maar doordat Jan Burgert er de scepter zwaaide. Burgert nam haar op in de Amsterdamse selectie voor twee duels tegen Maccabi Tel Aviv, waarmee in september 1961 het seizoen in de Apollohal werd geopend. De Amsterdamse selectie (bestaande uit speelsters van The Blue Stars en AMVJ, aangevuld met Hilda Draak van Agon) haalde even zo vaak dik uit: 58-34 en 61-41. Die twee zeges bleken voor Jenny Tigelaar geen springplank naar Oranje.

Er bestaat een legendarische foto, in 1964 gemaakt door Henk Blansjaar, waarop de Blauwe Sterren – liggend op de grond en van bovenaf gefotografeerd – een ster uitbeelden. Jenny Tigelaar strekt zich op die foto lachend in volle glorie uit. “Ze was,” zo zegt wijlen Paul den Dekker in ‘Bezeten’, de biografie van Ton Boot: “werkelijk bloedmooi. Echt een Brigitte Bardot.” “En Jenny,” vult Els de Groot in hetzelfde boek aan: “was wel trots dat Ton zijn oog op haar had laten vallen.”

Op de foto: Jenny Boot-Tigelaar en Ton Boot in 2015 in de tuin van de ambtswoning van de burgemeester van Amsterdam tussen een keur van grootheden uit het Nederlands basketball. Op de bovenste rij (rechts van het midden) dochters Nancy en Amber. Van links naar rechts: Pieter van Tuyll van Serooskerken, Jan Willem Jansen, Bert Kragtwijk, Mario Bennes, Chris van Dinten, Jan Loorbach, Frank Kales, Ger Kok, Rinus de Jong, Hans Perrier, Jos Kuipers, Karel Vrolijk, Gerrit van Buuren, Jelle Esveldt, Emill Hagens, Frans Valkenburg, Rob van Essen, Marco de Waard, Rolf Franke, Mart Smeets en Okke te Velde

Ze hadden wel wat met sporters bij de Tigelaars. Eerste honkman en honkbalcoach Steve Matthew sloeg de zus van Jenny aan de haak. Jenny en Ton, ze trouwden op 20 september 1967. Het ANP stuurde fotograaf Cor Mulder naar het Amsterdamse Stadhuis om het huwelijk van twee ogenschijnlijke filmsterren vast te leggen. De meeste bruiloftsgasten namen die dag afscheid van Ton Boot met de woorden: “Tot vanavond, Ton!” Op de  avond van het huwelijk van Jenny Tigelaar met Ton Boot voetbalde Ajax in het Olympisch Stadion tegen Real Madrid…

Uit het huwelijk zouden twee dochters worden geboren: Nancy en Amber. De zwangerschap van de eerste dochter liep vrijwel parallel aan de zwangerschap van een andere Blauwe Ster, Ria de Roos-Schouten. Kijk, werd er in Amsterdam gezegd: zo hecht zijn The Blue Stars!

Toch koos het huwelijk van Ton Boot en Jenny Tigelaar niet louter een pad van rozen. Daarvoor was Ton Boot teveel ‘Bezeten’. In de drie jaar die Boot in Oostende coachte, bleven Jenny en de kinderen in Nederland.

Toen al had de ziekte van Parkinson Jenny Boot-Tigelaar in een eerste greep genomen. Ondanks een progressief ziektebeeld bleef ze hardnekkig weerstand bieden en gaf ze zich niet gewonnen bij lichamelijke tegenslagen. Een oneerlijke strijd, die jaren zou duren. Maar ze bleef vrolijk, probeerde altijd bewonderenswaardig positief te zijn en straalde veel warmte uit naar de mensen om haar heen.

Jenny, Amber en Nancy waren er bij toen Ton Boot in mei 2015 door de Amsterdamse locoburgemeester Eric van der Burg werd onderscheiden met de prestigieuze Frans Banninck Cocqpenning, de hoogste sportonderscheiding van de gemeente Amsterdam.

Ze waren er niet bij toen Boot in 2019 op ‘zijn’ Museumplein werd uitgeroepen tot Erelid van de Nederlandse Basketball Bond. Jenny woonde toen al niet meer thuis. Het ging niet meer. Eerst in Heerhugowaard, later in Noord-Scharwoude kreeg ze de verzorging die ze steeds meer nodig had. Ook van Ton, die iedere dag bij haar op bezoek ging en altijd wat lekkers voor haar kookte.

Vorige maand nam Jenny de beslissing dat het beter zou zijn zich terug te trekken uit de jarenlang strijd tegen haar ziekte. Haar lijden was ondraaglijk geworden. Op dinsdag 9 juni boekte ze een mentale overwinning: het was niet de ziekte die de strijd had gewonnen, ze was zelf de sterkste.

In kleine kring hadden Jenny en Ton hun vrienden van het naderend einde op de hoogte gebracht. Ondanks de intens verdrietige boodschap probeerde Jenny met haar altijd positieve houding en gevoel voor humor haar situatie bespreekbaar te houden. Zo zei ze tegen haar oude Blue Stars-vriendinnen: “Ik wacht straks wel op jullie, maar jullie hoeven je niet te haasten, hoor…”

Komende zaterdag wordt in besloten kring afscheid genomen van Jenny Boot-Tigelaar.