Kandidaat voor atletencommissie IPC met een gouden Paralympische droom

Het zal er al een tijdje aan te komen, maar nu is het dan ook officieel naar buiten gebracht door sportkoepel NOC*NSF: Jitske Visser is een van de 22 sporters die bij de uitgestelde Paralympische Spelen van 24 augustus t/m 5 september in Tokyo kandidaat zijn voor de atletencommissie. De ruim vierduizend deelnemers kiezen daar de zes zomersporters die hen de komende vier jaar in deze internationale commissie van het IPC zullen vertegenwoordigen. Tijdens de sluitingsceremonie worden de nieuwe leden gepresenteerd.

Op de website van NOC*NSF vertelt Visser over haar voordracht: “Sport kan een ongelooflijke bijdrage leveren aan de samenleving. Paralympische sporters inspireren mensen over de hele wereld. Als topsporter, als voorbeeld in hun sport en als rolmodel voor een volgende generatie. De Paralympische sport wordt in de hele wereld steeds meer gewaardeerd en de aandacht voor sporters groeit snel. Ik wil vanuit de atletencommissie deze groei doorzetten en zorgen dat onze mooie sport nog meer mensen inspireert.”

“Gelukkig hoef ik niet meer geheimzinnig te doen”, vertelt Visser opgelucht door telefoon, terwijl ze in haar appartement in de Duitse stad Erfurt haar spullen aan het pakken is. Ze staat op het punt terug te keren naar Nederland, waar ze met de Orange Lions aan de voorbereiding op de Spelen gaat beginnen. “Mijn voordracht vanuit de atletencommissie van NOC*NSF is goedgekeurd door de IPC, dat moest eerst gebeuren voordat het wereldkundig mocht worden. Nu voelt het echt.”

Met een wereldtitel, twee bronzen Paralympische medailles, drie Europese titels, twee Champions League-zeges en vier Duitse kampioenschappen kan Visser een indrukwekkend cv als rolstoelbasketbalster en Paralympisch sporter overleggen. “Ik loop al een tijdje mee. Daarom kreeg ik ook de vraag of het iets voor mij was om me kandidaat te stellen en – als ik genoeg stemmen krijg – de inmiddels als zitvolleybalster gestopte Elvira Stinissen op te volgen namens Nederland. Een van de leuke dingen van mijn sport en deelname aan Paralympische Spelen vind ik het contact met andere sporters en disciplines. Als je met elkaar praat kom je erachter dat je vaak tegen dezelfde zaken aanloopt. Ik kijk er enorm naar uit om me voor mijn collega-sporters in te gaan zetten.”

Daartoe zal ze gekozen moeten worden uit 22 kandidaten. Dat betekent dus campagne voeren de komende drie maanden voor Visser. “Ik ga proberen goed zichtbaar te zijn op social media en daar mijn verhaal te vertellen. Daar moet ik het vooral van hebben, want tijdens de Spelen zelf mag ik niet echt gaan lobbyen, omdat vanwege alle coronaregels er zo min mogelijk live contact met andere sporters mag zijn.”

Vijf dagen voordat haar kandidatuur officieel naar buiten werd gebracht, speelde ze met haar club Thuringia Bulls uit Elxleben de finale van de Champions Cup, de vervanger van de Champions League die als gevolg van de coronabeperkingen niet op de normale manier kon worden gespeeld. Aan dat korte toernooi in een bubbel in Wetzlar deden ook Mustafa Korkmaz, Quinten Zantinge (beiden Rahden 96), Mendel op den Orth en Arie Twigt (beiden Gran Canaria) mee.

Aan het bereiken van de finale ging drie moeizame eerste maanden van het kalenderjaar vooraf. “Rond de kerst raakten we in een dip. Het liep niet meer, ons niveau ging omlaag. Tegen mindere ploegen kwamen we daar nog wel mee weg, maar op 6 maart werden we met dertig punten geveegd door onze aartsrivaal Lahn Dill. We werden even op onze plek gezet, te pijnlijk voor woorden. Later volgde ook nog een nederlaag tegen Hannover United, waar we – met alle respect – niet van mogen verliezen. Wat gebeurt hier? Hoe kan dit? Hoe buigen we dat om? We hebben toen een paar goede sessies met de ploeg gehad en door de groepskwaliteit als uitgangspunt te nemen, zijn we langzaam maar zeker weer op ons oude niveau gekomen. In de eerste ronde van de Champions Cup versloegen we Rahden van Mustafa en Quinten, in de halve finale tegen Bilbao speelden we onze beste wedstrijd van het seizoen.”

Maar in de finale tegen Lahn Dill stond Thuringia na het eerst kwart met 19-9 achter. “Iedereen dacht: daar gaan we weer. Gelukkig wisten we de wedstrijd om te keren en die vroege achterstand om te zetten in een voorsprong. Helaas konden we die niet vasthouden en verloren we uiteindelijk met 71-67. Ik heb er gemengde gevoelens aan over gehouden. Enerzijds trots, omdat het veel beter was dan we vooraf hadden gedacht, maar ook teleurstelling. Het is toch zuur dat je de finale net verliest en wordt onttroond as de beste club van Europa.”

Inmiddels is er sportieve revanche genomen op Lahn Dill. In de best-of-three om de Duitse titel won de club van Jitske Visser op donderdag de eerste wedstrijd thuis met 85-79 na verlenging. “Het is toch lekker om met een 1-0 voorsprong naar Wetzlar te gaan. Daar hebben we het zaterdag meteen afgemaakt door met 45-52 te winnen en de finale zo met 2-0 in ons voordeel te beslissen. Voor mij is dit mijn vierde titel op rij met de Bulls.” Of het er vijf op rij worden? “Ik heb de intentie om hier te blijven, maar moeten eerst maar eens rustig rond de tafel gaan zitten.”

Visser heeft eerst andere prioriteiten. De blik kan nu op de Paralympische Spelen, waar ze naar toe gaat met een dubbel doel: goud winnen met de Orange Lions en gekozen worden in de atletencommissie van de IPC. “Het is nog minder dan honderd dagen naar Tokyo. We zijn kampioen geworden van Europa en van de wereld, alleen Paralympisch goud ontbreekt nog. Ik ben heel benieuwd of onze missie zal slagen. In elk geval kan ik niet wachten om terug te gaan Nederland en aan de voorbereiding te beginnen.”

Foto's Thuringia Bulls / Franziska Möller