Mariska Beijer straalt op rode loper in New York

“Begin augustus kreeg ik van onze teammanager Toine Klerks te horen dat ik genomineerd was en een goede kans maakte om tot de finalisten te behoren”, vertelt Beijer. “Vervolgens kreeg ik een mail van de organisatie of ik geïnteresseerd was om naar New York af te reizen. Daar heb ik wel even over na moeten denken, want de Women’s Sports Foundation had geen geld om mijn vlucht te betalen. Het is een non-profit organisatie, die behalve voor de bekendheid van vrouwelijke sporters ook opkomt voor minder bedeelde meisjes en die voor hen probeert gelijke kansen te creëren. Met die verkiezing krijgen ze veel media-aandacht en halen ze sponsors binnen. Ik moest mijn reis dus zelf bekostigen, maar met hulp van sponsors is dat gelukt. Zo zat ik dus dinsdag in het vliegtuig naar New York. Alleen. Mijn zus en een vriendin wilden wel mee, maar het lukte niet om dat te regelen.”

Nadat ze dinsdag pas rond middernacht in haar hotel was, volgde woensdag een enorm drukke dag, met eerst de repetities voor het gala ’s avonds. “Ik ben de dag begonnen met wat yoga tegen de jetlag en daarna kregen we uitleg over hoe we over de rode loper onze entree moesten maken, hoe je werd gepresenteerd op het podium en de etiquette regels voor het diner ’s avonds. Er waren tien genomineerden in de categorie individuele sporters en tien genomineerde teamsporters. Iedere sporter zat aan een tafel vol met mensen uit het bedrijfsleven die veel geld hadden betaald om erbij te mogen zijn. Het is dan wel belangrijk dat je weet wat er van je wordt verwacht. Niet iedereen weet wie Mariska Beijer is. ’s Middags zaten we in de make-up en ’s avonds was het al zover.”

Beijer won niet. Sportswoman of the Year bij de teamsporters werd de bekende voetbalster Megan Rapinoe die dit jaar met de Amerikaanse ploeg de wereldtitel veroverde. Toch genoot de Nederlandse rolstoelbasketbalinternational, zelf in 2018 wereldkampioen geworden, met volle teugen. “Het was een geweldige avond en voor mij een onvergetelijke belevenis. Dat je kennis maakt met geweldige sportvrouwen, zoals Claressa Shields, de wereldkampioen boksen uit Amerika, en Ajeé Wilson, een opkomende Amerikaanse hardloopster. Dat je verhalen kunt delen, bijvoorbeeld over hoe sporters financieel worden ondersteund. In Amerika kennen ze geen minimuminkomen voor sporters met een A-status. En dan sta je daar ineens op het podium, wordt jouw naam uitgesproken en gaat de hele zaal uit zijn dak. Indrukwekkend. Ik heb nog steeds niet de juiste woorden gevonden voor het gevoel dat het bij mij losmaakte. Het is een geweldige erkenning voor mij als sporter, maar ook voor onze ploeg, want zonder die andere meiden ben ik niks.”

Donderdag zat Beijer alweer in het vliegtuig terug naar Duitsland, waar ze competitie speelt in Hannover. “Ik heb helaas weinig van New York kunnen zien. Nog wel heel even rondgekeken in financial district en een glimp van het vrijheidsbeeld op kunnen vangen. Ik heb drie jaar op college gespeeld in Wisconsin, in de Mid-West, maar het was mijn eerste keer in New York. De mensen zijn daar zo anders dan in Wisconsin. Ik moet zeker nog eens terug. Toen ik vrijdag thuiskwam had ik welgeteld tien minuten om mijn tas te pakken voor de training en zaterdag stond alweer een wedstrijd op het programma. We moesten tegen Trier, mijn oude club. Gelukkig hebben we de wedstrijd gewonnen. Wat je zegt, een bijzonder week, maar ik had het voor geen goud willen missen.”