Rolstoelbasketballer Patrick de Boer zorgt dat de basisdingen worden gedaan

In Out of Bounds zoekt Basketball Nederland wekelijks (digitaal) contact met landgenoten die in het buitenland spelen. In deze aflevering bellen we met rolstoelbasketballer Patrick de Boer die als professional in Italië speelt.

Hoe is de situatie wat corona betreft bij jullie?
“Op zich doet Italië het beter dan veel andere landen in Europa. Bij mij club ASD Santo Stefano Sport hebben we de laatste weken een paar gevallen van besmetting gehad, waardoor we als team een week in quarantaine zijn gegaan en daarna zelfs een keer zonder coach en met drie spelers minder hebben moeten aantreden. Het is soms wat improviseren, maar we spelen gelukkig. Natuurlijk houden we ons aan alle protocollen en gaat alles in overleg met lokale autoriteiten, om de risico’s zoveel mogelijk te vermijden.”

Hoe gaat het op het sportieve vlak?
“Door corona is de competitie laat op gang gekomen en zal ook korter zijn dan anders. De Italiaanse bond heeft het opgelost door het reguliere seizoen op te delen in twee poules. We spelen drie keer uit en drie keer thuis, dan is het reguliere seizoen al voorbij. Daarna kruisen we tegen de andere poule. We staan met Santo Stefano eerste in onze poule en het zal hoogstwaarschijnlijk op een strijd tussen Cantu en ons uitdraaien.”

Je bent nog niet zo lang bezig met rolstoelbasketbal op het hoogste niveau, toch…?
“Mijn lichamelijke handicap is veroorzaakt door een dwarslaesie, nu negen jaar geleden. Tijdens mijn studie in Delft wilde ik het sporten weer oppakken en ben toen bij de lokale club REDEOSS rolstoelbasketbal gaan spelen. Op een gegeven moment ging het heel snel. Eerst ben ik naar Arrows’81 in Rotterdam gegaan, vervolgens naar Osnabrück in de Tweede Divisie in Duistland en vorig jaar weer een stapje hoger naar Wiesbaden, op het hoogste Duitse niveau. En nu dan in Italië bij Santo Stefano in Porto Potenza Picena.”

Voor het eerst als fullprof, hoe bevalt dat?
“Dit was de volgende stap die ik wilde maken, ik wilde me volledig op basketball richten en kijken hoe ver ik daarmee kan komen. Bij Wiesbaden, waar ik samenspeelde met collega-international Gijs Even, was het nog parttime. Dan reden we samen op vrijdag vanuit Nederland naar Duitsland, speelden op zaterdag een wedstrijd en daarna weer terug. Ik heb er altijd al van gedroomd om in het buitenland te wonen en die droom heb ik nu waargemaakt. Dit is wat ik wilde. Wat dat betreft biedt het ‘invalide’ leven ook kansen. Ik zit nu een situatie dat ik alleen maar met basketball bezig hoef te zijn.”

Moest je deze stap ook zetten om een nog betere Orange Lion te worden?
“Onze bondcoach Cees van Rootselaar stimuleert dit wel: fulltime met je sport bezig zijn en alles er aan doen om beter te worden. Maar die motivatie moet uiteindelijk wel uit de speler zelf komen. Zo’n stap zet je toch zelf. Het bevalt goed, al valt het qua sociale leven wel wat tegen, omdat er nu veel minder mag. Gelukkig zijn hier wel de restaurants tot zes uur ’s avonds open. Al met al zorgt het wel dat je de focus kunt houden op trainen en spelen, met als doel stabieler en beter te worden. Ik ben hier echt alleen maar met basketball bezig.”

Wat is jouw inbreng in het team? Omschrijf je zelf eens als speler?
“Wat ik breng en waar ik voortdurend aan werk, is iemand zijn die zorgt dat de basisdingen gedaan worden in het veld. Ik ben in wat ze in rolstoelbasketbal een ‘drie’ noemen, maar met mijn 1.99 meter voor een drie wel behoorlijk lang. Ik kan gevaarlijk zijn. Ben iemand die op het juiste moment de juiste beslissing neemt om het team te helpen. Meer nog dan in het valide basketball is het zetten van screens in rolstoelbasketbal heel belangrijk, omdat het met een rolstoel moeilijker is om een andere speler te passeren. Bij de opbouw wil ik ook belangrijk zijn. Door mijn lengte laat de tegenstander mij niet graag onder de basket vrijkomen. Maar omdat ze mij extra moeten verdedigen, komt er ruimte voor anderen om schieten of een actie te maken. Ik denk graag: het gaat zowel om wie je bent als wat je daar mee doet.”

Je maakte al een WK en een EK mee, terwijl je pas drie jaar bij de Orange Lions zit…
“Het gaat inderdaad allemaal best snel. Ik heb niet in het CTO-opleidingsprogramma op Papendal gezeten, maar wel meegetraind bij de jeugdgroep onder leiding van Irene Sloof, in combinatie met spelen in Duitsland. Je moet gebruik maken van de kansen die je krijgt. Dat doe ik met veel plezier. Ik ben blij met hoe het gaat, maar ik wil nog veel meer. Het uiteindelijke doel is op de Paralympische Spelen van 2024 in Parijs te staan. Daar doe ik het allemaal voor.”

Foto's (Orange Lions): Steffie Wunderl