Rolstoelbasketbalster Jitske Visser wil graag nog een tijdje op de gouden wolk zweven

Ze was al drie keer Europees kampioen en eenmaal wereldkampioen, maar Paralympisch kampioen nog niet. In Londen (2012) en Rio (2016) moesten de Nederlandse rolstoelbasketbalsters met Visser in de ploeg genoegen nemen met het brons, beide keren lag aartsrivaal Duitsland dwars. Daar werd nu in Tokyo in de halve finale mee afgerekend, waarna de ploeg van Gertjan van der Linden en Irene Sloof zich in de Paralympische finale niet voor de tweede keer door China liet verrassen. De Orange Lions kregen met het goud na de met 50-32 op overtuigende wijze gewonnen finale loon naar jarenlang werken.

Sinds Visser de medaille om haar nek heeft, verkeert ze in een gouden roes. De mooie dagen volgen elkaar en hoog tempo op. Zondagochtend werden de spullen ingepakt, gevolgd door een bezoek aan de sluitingsceremonie van de als gevolg van de coronapandemie uitgestelde Paralympische Spelen van Tokyo. Maandagochtend Japanse tijd stapte de Nederlandse ploeg in het vliegtuig, om vervolgens om drie uur ’s middags op Schiphol onthaald te worden door familie, vrienden en vertegenwoordigers van de Nederlandse Basketball Bond, in het Hilton op de luchthaven.

Dinsdag was ze van ‘tien tot tien onder de pannen’, vertelt Visser. “Het begon met de huldiging in Den Haag met ontmoetingen met minister-president Mark Rutte en koning Willem-Alexander op Paleis Noordeinde. ’s Avonds schoven we aan in de talkshow van Humberto Tan. Het is ongelooflijk wat er in korte tijd allemaal is gebeurd en nog met ons gebeurt. Als ik de beelden terugzie, ben ik vooral heel trots; dat ik daar onderdeel van ben geweest, onderdeel van een geweldig team.”

Een van lange rij van hoogtepunten was een gesprek met onze koning. Visser: “Nadat we op Paleis Noordeinde in aanwezigheid van prinses Margriet en chef de mission Esther Vergeer door koning Willem-Alexander waren toegesproken, volgde er een diner in een andere zaal. Bij ons aan tafel was tussen Bo Kramer en mij een stoel vrij en daar kwam de koning toen ineens zitten. Waar we het over hebben gehad? Over basketball en over rolstoelen, hij vertelde dat hij zelf ook wel eens rolstoelbasketbal had gespeeld. Onze koning is iemand die echt wat met sport heeft. Hij is niet voor niets IOC-lid. Ik vond het ook heel leuk dat prinses Margriet erbij was. Zij is al heel lang de beschermvrouw van de Paralympische sport en was tot Tokyo altijd bij de Paralympische Spelen van de partij. Een fantastisch persoon die hartstochtelijk meeleeft. In Tokyo kon ze er als gevolg van de strenge coronamaatregelen niet bij zijn, maar Bo heeft nog wel een keer via skype contact met haar gehad. Heel bijzonder allemaal.”

Gekozen in atletencommissie

Als kers op de toch al smakelijke taart, kreeg Visser in Tokyo te horen dat ze is gekozen in de atletencommissie van het Internationaal Paralympisch Comité. Als een van de zes zomersportvertegenwoordigers zal Visser zich de komende jaren in gaan zetten voor de belangen van sporters met een beperking. “Het is de bedoeling om twee keer per jaar live bij elkaar te komen op het hoofdkwartier van het IPC in Bonn. Verder zullen we vooral via Teams vergaderen, want we komen uit alle hoeken en gaten van de wereld, dus dat is de meest praktische manier. Het belangrijkste waar ik me voor ga inspannen is meer transparantie rondom het classificatiesysteem van paralympische sporters, zodat atleten beter weten waar ze aan toe zijn. Dat is niet alleen het gevolg van wat mijn teamgenote Dagmar van Hinte is overkomen, die door een verandering van de classificering en onenigheid tussen federaties uiteindelijk niet mee mocht naar Tokyo. Het is meer atleten overkomen, niet alleen rolstoelbasketballers. De positie van atleten bij nationale bonden en internationale bonden moet beter op orde zijn, we moeten beter op de hoogte worden gehouden. Daar wil ik me hard voor maken.”

Als Visser wordt voorgehouden dat haar carrière met Paralympisch goud nu af is, moet ze lachen. “Je bedoelt daarmee toch niet dat ik moet stoppen!? Nee joh, ik ga lekker door als professioneel rolstoelbasketbalster in Duitsland en bij de Orange Lions. Ik vind het nog veel te leuk. Dit goud smaakt naar meer en Parijs is al over drie jaar. Maar laat me eerst nog even lekker een tijdje op mijn gouden wolk zweven. Dat is zo’n heerlijk gevoel.”