Rolstoelbasketbalster Jitske Visser is zich bewust van bevoorrechte positie

In Out of Bounds zoekt Basketball Nederland (digitaal) contact met landgenoten die in het buitenland spelen. In deze aflevering vertelt Jitske Visser over haar verblijf bij de Duitse rolstoelbasketbalclub Thuringia Bulls.

We spreken de 28-jarige international net na de middagtraining bij haar club. “Op dinsdagmiddag doen we ’s middags altijd twee uurtjes CrossFit-training, vanavond gaan we schieten en spelen we partijtje.” Zaterdag wacht ING Skywheelers uit, in Frankfurt, een duel in de Bundesliga. Met Ilse Arts, Amy Kaijen en Bo Kramer spelen er ook drie Nederlandse vrouwen een etage lager, bij de Hot Rolling Bears uit Essen in de Tweede Bundesliga, maar die competitie is voorlopig stopgezet. Mariska Beijer, die net als Visser op het hoogste niveau speelt, in haar geval bij Hannover United, wil geen risico’s lopen en is teruggekeerd naar Nederland.

Flashback naar vorig jaar. Visser voerde met de Thuringia Bulls de Bundesliga aan en had net aartsrivaal Lahn Dill in de bekerfinale verslagen, toen de competitie als gevolg van de coronapandemie werd stilgelegd. “Omdat we in de Bundesliga al uit en thuis van alle teams hadden gewonnen, werden wij tot kampioen uitgeroepen. In de drie jaar dat ik er nu speel zijn we drie keer op rij kampioen van Duitsland geworden en hebben we twee keer de Champions League gewonnen. Het gaat elk jaar tussen Lahn en ons. We hadden graag voor de triple willen gaan – beker, landstitel en Champions League – maar dat is er helaas niet van gekomen.”

De zomer bracht Visser door pendelend tussen haar geboortestad Zwolle, Apeldoorn, waar ze ‘een toffe gym’ had gevonden voor bokstrainingen, en Papendal, waar ze twee keer per week meetrainde met de selectie van de Orange Lions. “Het was voor mij de eerste zomer in jaren zonder competitie. De Paralympische Spelen zijn uitgesteld naar 2021, waardoor het Europees Kampioenschap vooralsnog is opgeschoven naar volgend jaar. Naast mijn leven als profsporter studeer ik ook nog psychologie aan de Open Universiteit. Alles bij elkaar had ik genoeg te doen.”

In september meldde de forward van de Orange Lions zich weer in Duitsland, waar de competitiestart door de tweede coronagolf een maand werd uitgesteld, naar eind oktober. Inmiddels heeft Visser er met haar ploeg zes duels opzitten. Zonder nederlagen, inclusief een zege op concurrent Lahn Dill, waardoor de Thuringia Bulls nu 67 wedstrijden op rij niet meer hebben verloren. En dat terwijl de ploeg van Visser twee Amerikaanse sterspelers naar Spanje zag vertrekken, belangrijke pijlers onder het succes van de afgelopen jaren.

“Op 31 oktober zijn we gestart, maar door corona wel met horten en stoten”, vertelt Visser. “Teams die het niet aandurfden of niet mochten van hun provincie, hoefden ook niet. Vergeet niet dat steden als München en Hamburg grote brandhaarden waren. Iedereen moet altijd zijn eigen afweging kunnen maken en zijn eigen verantwoording kunnen nemen. Sport is leuk, maar wel een luxe. De gezondheid en de zorg staan te allen tijde voorop.”

Ze zit goed bij haar club uit Elxleben, een klein dorpje in het oosten van Duitsland; al woont ze in een appartement in Erfurt, waar zonder corona normaal gesproken meer te beleven valt. “De man achter Thuringia is Lutz Leßmann, die ook de hal bezit, inclusief een fitnessclub waar we altijd terecht kunnen. Ze hebben het hier goed voor elkaar. Lutz is met zijn bedrijf de drijvende kracht achter de club, samen met onze coach Michael Engel. Ik ben hier nu voor het vierde seizoen, kan als prof leven van mijn sport. Er is geen betere rolstoelbasketbalclub dan deze. Dat we twee keer de Champions League hebben gewonnen, zegt alles. Toen er nog publiek bij mocht, zat onze hal altijd vol, dat was ik in het rolstoelbasketbal niet gewend. Hier leeft hier heel erg.”

Ze realiseert zich dat ze in een bevoorrechte positie zit. “Het wel een beetje dubbel dat wij wel aan het spelen zijn. Dat is fijn, we gaan er wel verantwoord mee om. We worden geregeld getest en er zijn strenge protocollen. Mijn collega-internationals van de Orange Lions zijn wel een tikkie jaloers dat hier de competitie nog doorgaat. Ik zag hen toen ik met Kerst in Nederland was en op Papendal met de selectie heb meegetraind. Zoals het er nu uit ziet, doen we komende zomer mee aan de Paralympische Spelen in Tokyo. Ik ben heel benieuwd hoe het de komende tijd met de vaccinaties gaat. Ik vind niet dat wij als topsporters voor een voorkeurbehandeling in aanmerking komen. Het lijkt mij volkomen logisch dat eerst de kwetsbaren en de mensen in de zorg aan de beurt zijn.”