Voormalig basketbalscheidsrechter en duizendpoot John Barrett (83) overleden

John A. Barrett, geboren op 5 februari 1939, was al vanaf jonge leeftijd geïnteresseerd in sport. Hij speelde zelf honkbal en basketbal, maar bovenal hield hij ervan om in verschillende sporten scheidsrechter te zijn. John was 19 jaar toen hij zijn eerste wedstrijden leidde in de Little League honkbal. Vanaf dat moment bleef hij honkbalwedstrijden leiden op allerlei niveaus, wat erop neer komt dat hij ruim zestig jaar honkbalscheidsrechter is geweest.

In augustus 1963 kwam de toen 24-jarige Barrett voor het eerst naar Nederland, waar hij ging wonen en werken in Dordrecht. Ondanks zijn lengte (1.62 meter!) ging hij basketballen bij de lokale vereniging Rowic. In februari 1964 trouwde Barrett en werd vader van drie dochters. Een paar jaar later verhuisde het gezin Barrett naar Voorburg, waar hij in het nabij gelegen Wassenaar werkte als leraar Engels op de American International School. Vanaf de jaren tachtig woonden de Barretts in Wassenaar totdat ze terugkeerden naar de Verenigde Staten.

Aan het einde van de jaren zestig begon Barrett ook te honkballen bij ADO in Den Haag, eerst als tweede honkman, later als catcher. Na het seizoen 1975 stopte hij als speler en werd de nieuwe hoofdcoach van ADO. Intussen was John Barrett begonnen met een uitbreiding van zijn scheidsrechters carrière, want in 1971 was hij al als basketbalscheidsrechter aan de slag gegaan. In het seizoen 1975/1976 maakte de Amerikaan zijn debuut in de eredivisie van het mannenbasketball, om een paar jaar later ook nog als scheidsrechter op te treden bij lokale voetbalwedstrijden in Den Haag.

Het was ergens in 1977 dat Barrett besloot naast softbal, basketball en voetbal ook nog honkbal aan zijn scheidsrechterslijst toe te voegen. Hij had al honkbalwedstrijden geleid voor zijn komst naar Nederland en ook al wedstrijden van de American International School. Vanwege zijn ervaring en kwaliteiten werd Barrett onmiddellijk ingezet voor landelijke wedstrijden. Samen met Fred van Groningen Schinkel en Chris Pieters - het drietal werd 'De Drie Musketiers' genoemd - groeide hij uit tot een van de beste honkbal umpires in de jaren tachtig, landelijk en internationaal.

Begin 1989 keerde Barrett terug naar zijn vaderland, waar hij werk vond bij de vermaarde universiteit van Harvard in Cambridge, een voorstad van Boston. Daar ging hij verder als leraar, maar werd ook eindredacteur van een wetenschappelijke krant, uitgegeven door Harvard. Uiteraard keerde Barrett ook weer terug op de honkbal- en softbalvelden om als umpire wedstrijden in de Little League, op college niveau, bij semi-professionele of gewoon tijdens vriendschappelijke ontmoetingen te leiden, zijn levenslange passie. Barrett bleef zo'n tien wedstrijden per week doen.

Als scheidsrechter trok Barrett de nodige aandacht met zijn geheel eigen 'Amerikaanse stijl', waarbij hij soms zijn hele lichaam in de strijd gooide om duidelijk te maken welke beslissing hij had genomen. Barrett praatte liever dan dat hij floot. Recordinternational, recordbondscoach en erelid Toon van Helfteren basketbalde in de zeventiger jaren zelf in de eredivisie, toen Barrett daar scheidsrechter was. "Ik herinner me hem als iemand die meer zijn mond dan zijn fluitje gebruikte, hij loste alles het liefst pratend op. Dat kon in die tijd. We hadden al Amerikaanse spelers, Amerikaanse coaches en met John Barrett toen ook een Amerikaanse scheids! Bijzonder."

Barrett lag met zijn geheel eigen stijl geregeld in de clinch met de Bonds Scheidsrechters Commissie, waardoor de belangrijke wedstrijden vaak aan hem voorbij gingen. "De BSC komt telkens met dezelfde kritiek", vertelde hij eens in een interview met Jan van der Nat. "Ze zeggen altijd dat ik mijn eigen regels hanteer en vaak dat ik veel te tolerant ben. En af toe hoor ik dat er geen samenwerking is met mijn collega (basketbalwedstrijden werden toen door twee scheidsrechters geleid, RvD). Als er een bespreking met de BSC is en er wordt een half uur voor uitgetrokken, is er een half uur kritiek. Ik wil graag tien minuten met iemand zinnig over basketball praten, maar dat is met de BSC onmogelijk. Ze snappen er geen barst van. Met mensen als Bill Sheridan of Charis Sideris kan ik zinnig over basketball praten, met de BSC niet. Er is een Amerikaans spreekwoord, dat hierop van toepassing is: consider the source."

Met dank aan Marco Stoovelaar van www.grand-slam.nl.