Agressieve Tristan Enaruna is klaar voor wedstrijden tegen Tsjechië

Hoe ging college voor jou, vorig jaar?

Dat was mijn vijfde en laatste jaar, dus het was een belangrijk seizoen voor me. Do or die: het moest nu gebeuren. En dat is gelukt. Ik ben door mijn coaches in een hele goede positie gebracht en ik speelde lekker.

Was meteen duidelijk dat je zo’n grote rol in de offense ging spelen voor Cleveland State?

Ja. Het was mijn tweede jaar bij dat team. In het eerste jaar wist ik: ik moet aan de mentaliteit werken om in die rol te kunnen groeien. Maar het was altijd het plan dat ik belangrijk zou zijn voor onze aanval.

Wanneer ontstond de droom om de League, de NBA, te halen?

Al vanaf toen ik klein was. In de jeugd was het al mijn doel, al was het heel ver weg en zeiden mensen om me heen dat het nooit zou gebeuren. Coaches waren wel vaak positief. Ze zeiden me om groot te dromen en hard te blijven werken. Toen ik 15, 16 was begon het realistisch te worden. Ik stond hoog in de rankings van de 2001-generatie, begon internationale looks te krijgen en speelde tijdens Nike- en Adidaskampen. Toen voelde ik: de NBA is realistisch. En dat gevoel is gebleven.

Met jouw lengte (2.03) ben je niet als Europese ‘big’ gehaald die vooral heel groot is. Moest je jouw spel aanpassen richting de Amerikaanse game?

Tijdens high school en de eerste paar jaar college zijn skills nooit mijn probleem geweest. Dat was meer het mentale aspect. Ze houden hier van agressieve spelers, en ik was vaak best teruggetrokken en te lief. Dat heeft tijd gekost, voor ik me dáár comfortabel bij voelde.

Kun jij je een wedstrijd of play herinneren waarin dat allemaal klikte?

Op collegeniveau was dat tegen Baylor. Ik zat nog bij Ohio State en had 23 punten, 8 rebounds en 3 steals tegen ze. Dat was het nummer één team van het land, toen. We verloren net, maar ik voelde: het zit erin. It’s doable. Een individuele actie schiet er niet zo 1-2-3 uit maar ik heb ongetwijfeld highlights gehad tegen hele goede spelers. Ik heb veel buckets gescoord.

Onder Europeanen was je het hele jaar de nummer één of twee in punten per wedstrijd. Krijg je dat mee, als speler?

Ja, zeker. Mijn moeder was altijd héél goed op de hoogte van zulke dingen. Zij wist alles wat er speelde, haha.

Draftproces

Na het seizoen startte het hele draftproces. Hoe was dat?

Dat was de meest chaotische tijd van mijn leven. Zó veel workouts. Je ging van stad naar stad, van hotel naar hotel. Dat was echt vermoeiend en die workouts zijn natuurlijk taai. Je gaat 110 procent, elke keer als je op het veld staat. Die trainingen zijn vaak zo opgezet dat ze fysiek echt uitdagend zijn. Kun jij als je moe bent nog steeds de juiste beslissingen nemen? En er komt een punt dat je voelt: ik ben dit allemaal aan het doen, maar er is geen enkele garantie. Ik ben bij 17 teams geweest, en bij 3 twee keer. Dus 20 workouts totaal. Slopend. En je ziet: ik ben nog steeds niet gedraft.

Had je wel telkens het gevoel: deze workout ging nice?

Ja, een paar keer dacht ik echt: als zij me niet halen dan weet ik het ook niet meer. Boston zat daar óók bij. Bij de Cavaliers had ik denk ik twee van mijn beste workouts. Maar Boston belde snel na de draft met mijn agent. Achteraf kwamen een stuk of zeven andere clubs met hetzelfde aanbod. Maar bij een aantal daarvan was ik niet eens op workout geweest. Boston maakte meerdere malen duidelijk: we vinden je interessant, we hebben nu nog geen plaats voor je maar we gaan je verder ontwikkelen en kijken wat de toekomst brengt. Bij hen ben ik óók twee keer geweest, dus ik had er al een goed gevoel over.

Dat klinkt wel heel reëel en nuchter, dat je dus wist dat je niet meteen het team zou halen.

Tijdens het draftproces heb je veel interviews met GM’s en coaches. Dan vorm je al een idee van wat er kan gebeuren en hoe het begin eruit zou zien. Toen was dus al duidelijk dat het waarschijnlijk G-League zou worden. Maar wel met een serieuze kans op een rosterspot in de toekomst. Als ik me maar goed door ontwikkel.

Tristan bij Orange Lions

Boston geeft je vervolgens ook groen licht om deze interland 'window' mee te spelen. Details over jouw situatie nu zijn moeilijk te vinden. Hoe zit dat?

Toen ik gewaived werd gingen mijn contractrechten naar de G-League affiliate van de Celtics, de Maine Celtics. Daar ben ik nu het hele seizoen aanwezig. Met betrekking tot het nationaal team: het team zocht contact op met de Celtics en vroeg netjes of ik mee mocht doen. Dat supporten ze hier. Het is altijd mooi om voor je land uit te komen, en het is natuurlijk basketball op hoog niveau. Als ik het goed doe is dat goed voor mijn ontwikkeling en het levert natuurlijk goede exposure op. Misschien nog wel méér dan bij een goede G-League wedstrijd.

Hoe kijken jullie als spelers aan tegen de ontwikkelingen binnen het nationale team?

Ik denk dat iedereen weet en voelt dat we een hele goede toekomst hebben met de generatie die er nu aankomt. Het is natuurlijk wel lastig om iedereen op dezelfde tijd bij elkaar te krijgen. Dat zie je nu ook: ik krijg de kans aanwezig te zijn, maar Jesse, Malevy en Quinten niet. Hun organisaties hebben ze liever hier tijdens het seizoen, en in de NBA is het volgens mij zelfs een regel. Maar we zijn ervan op de hoogte dat als we iedereen bij elkaar hebben, we echt een leuk team hebben.

We hadden het net over je agressieve spel in college. Heb je het daar al met coach Shivek over gehad, dat je nu ook zo’n guy moet zijn die de scores pakt?

Niet in detail. Ik weet wel dat ik waarschijnlijk op verschillende posities zal spelen en dat we mijn atletisch vermogen goed willen gaan gebruiken. Daar moeten we tegen Tsjechië veel voordeel uit halen. Ik maak me daar niet zo’n zorgen over. Ik moet gewoon doen wat het team gaat helpen. Op welk vlak dat ook is.

Over 35 jaar vraagt jouw familie je om terug te blikken op je basketbalcarrière en een hoogtepunt te noemen. Wat hoop je dat jouw antwoord zal zijn?

Heel cliché, maar dan hoop ik een kampioenschap te hebben gepakt in de NBA. Dat is iets dat je nooit zult vergeten. Maar als ik m’n droom kan leven in de NBA, wat ik eigenlijk nu al aan het doen ben, en een succesvolle carrière heb? Als ik gezond ben gebleven? Dan ben ik sowieso tevreden.

En tot slot: over wie dunk je het liefst heen?

Denk LeBron man. Dat zou hard zijn. Dat is mijn idool, een childhood hero. Als je ineens met zulke spelers op een veld staat heb je echt wel een moment dat het onwerkelijk voelt. Tegelijk is er die competitor in je die weet: we staan hier gewoon. Allebei. Ik heb hier ook keihard voor gewerkt.

(Alle foto's in dit artikel via Cleveland State Vikings)