Het plotselinge einde van een lange basketballoopbaan

Vrijdag 20 maart was geen prettige dag. Pasalic had het zich allemaal iets anders voorgesteld. Hij hoopte dat een mooie play-off kraker zijn laatste wedstrijd zou zijn, maar nu vernam hij dat de DBL het besluit had genomen de competitie niet meer te hervatten en geen kampioen aan te wijzen. Het viel hem zwaar. “Het was een dag met gemengde gevoelens. Aan de ene kant voelde ik me rot dat het zo op deze manier eindigde, maar daarna kwam langzaam de trots over wat ik allemaal heb bereikt.”

Aan het begin van dit seizoen had de 35-jarige Kroaat – in juni wordt hij 36 – voor zichzelf besloten dat het mooi was geweest. Leiden zou de laatste halte op zijn lange basketbalreis worden. Die bracht hem van de jeugdopleiding van de befaamde Kroatische topclub Split via Amerika (Summer League met Chicago en Orlando), Turkije (Ulker en Ankara), Griekenland (PAOK), Spanje (Bilbao en Obradoiro), Kroatië (Cibona en Zadar), Oekraïne (Mariopol), Slovenië (Domzale), Israël (Gilboa), Bosnië en Herzegovina (Siroki), Qatar (Doha) en Polen (Slupsk en Gornicza) uiteindelijk naar Nederland, waar hij zich in 2016 met zijn gezin vestigde.

Donar lijfde hem maar al te graag in. Met de Groningse club pakte hij in drie seizoenen tijd twee landstitels, twee keer de Basketball Cup, eenmaal de Supercup en bereikte hij de halve finale van de FIBA Europe Cup. Op zijn erelijst prijken ook een Europese titel met Kroatië U18, de Turkse titel en Supercup, de Kroatische titel en beker, de Bosnische beker en hij kwam ruim twintig keer uit voor de nationale A-ploeg van Kroatië. Bij het WK U18 in 2003 was Pasalic bovendien de beste rebounder achter de latere NBA-speler Andrew Bogut.

Zeventien clubs, twaalf landen, twintig seizoenen. Zo’n lange, mooie basketballoopbaan verdient een passend einde. Maar het liep dus even anders. Apollo Amsterdam uit op dinsdag 11 maart blijkt nu de laatste wedstrijd in de carrière van Pasalic te zijn geweest. Een 84-95 uitzege, dat dan nog wel. “Ik denk dat iedere sporter zijn loopbaan op de best dankbare manier wil beëindigen. Liefst met een prijs. We hebben met Leiden dit seizoen veel ups en downs gehad, maar ik had steeds de hoop dat we het seizoen op een goede manier zouden afmaken en in de play-offs op ons best zouden zijn. Dat een topduel mijn laatste wedstrijd zou zijn, misschien wel met een ovatie van het publiek. Je wilt ergens voor kunnen vechten en niet in de tuin op je telefoon lezen dat je carrière ineens voorbij is.”

Pasalic begrijpt de beslissing van de Dutch Basketball League. “Ik snap het volledig. Het is een logisch besluit als je ziet wat er gebeurt, de problemen die de clubs hebben en de situatie die is ontstaan. Je had het misschien nog een paar dagen aan kunnen kijken, maar uiteindelijk zou de uitkomst hetzelfde zijn geweest.”

“Het voelt raar”, zegt Pasalic, zittend in de voortuin in zijn woonplaats Breda, over zijn nieuwe leven. “Twintig jaar lang ben ik opgestaan voor mij sport, met het doel om te trainen en beter te worden. Nu moet ik dat gaan doen voor mij eigen gezondheid, om fit te blijven. Dat is een andere mindset. Ik heb geen professioneel doel meer.”

Hij is dankbaar voor wat het basketball hem heeft gebracht. “Al die competities, al die landen waar ik heb gespeeld, al die verschillende culturen die ik heb leren kennen, ik voel me bevoorrecht. Mijn mooiste jaren waren de drie seizoenen in Spanje. Ik had een droom om de NBA te halen, daar heb ik zes maanden voor in Amerika gewoond. Dat is niet gelukt. Na de NBA heeft Spanje de sterkste competitie ter wereld. De league daar, het leven daar, fantastisch. En ik heb in Spanje mijn vrouw Teska leren kennen.”

Pasalic komt van het idyllische Kroatische eiland Brač, vlak voor de kust van Split. “Daar leven de mensen vier, vijf maanden van het toerisme. Verder is er niets, er zijn geen clubs, ik ken geen enkele andere professionele sporter van Brač. Als ik verder wilde in het basketball moest ik wel naar Split om daar in de jeugdopleiding te gaan spelen, en in een gastgezin gaan wonen.”

Hij wist dat zijn lange basketbalreis in Nederland zou eindigen. “Als onze drie kinderen de leeftijd zouden bereiken dat ze naar school zouden moeten, wilden we ons in Nederland vestigen, waar mijn vrouw vandaan komt. Ik had gedacht dat ik bij een club in België of Duitsland terecht zou komen, maar toen bood Donar een driejarig contract. Ze hadden een goed verhaal, een goed plan. Ik heb daar drie geweldige seizoenen gehad. Een goede organisatie, geweldig publiek, goede spelers die geen zelfzuchtig basketball speelden. Als je twintig jaar als prof basketbalt, zijn er teams bij waar alles op zijn plek valt. Donar was zo’n ploeg. Het was een onvergetelijke ervaring.”

Of hij tevreden is met die twintig jaar? “Een sporter is nooit tevreden”, zegt Pasalic gedecideerd. “Er zijn altijd dingen die je anders had kunnen doen, beslissingen die je anders had kunnen nemen. Maar overall overheerst de trots. Ik ben blij dat ik dit zo lang hebben kunnen en mogen doen. Nu wacht de volgende uitdaging. Ik wil graag iets in het basketball blijven doen, de sport zit in mijn bloed. Nederland is een land met enorm veel kansen en mogelijkheden in het basketball, er is nog zoveel te ontwikkelen. Ik hoop dat ik daar een rol in kan spelen.”

Foto's: FIBA en Donar