Hoe een amateurteam de trots van IJsselstein werd

In de rubriek ‘Verhalen uit het land’ worden basketbalkronieken verteld, die niet zo snel in de spotlight staan, maar daarom niet minder mooi zijn. Heb jij een verhaal over een ongelooflijke buzzerbeater, comeback, actie met de club, of iets vergelijkbaars? Weet jij nog een verhaal dat het verdient om nog eens naverteld te worden?
Mail dan naar luuk.von.burg@basketball.nl en misschien wordt jouw herinnering gedeeld door Basketball Nederland.

“Ik weet nog dat ik al de hele week zenuwachtig was voor de kampioenswedstrijd”, zegt de coach Jelte Gunter. In het dagelijks leven werkt Gunter als fysiotherapeut. Nadat zijn eigen basketbalcarrière spaak liep door het meerdere malen afscheuren van zijn kruisband, stortte hij zich op het coachen van basketbalteams. “Ik zie ons kampioenschap wel als het hoogtepunt in mijn loopbaan tot nu toe. Elke week leefde ik toe naar de wedstrijden. Het team speelde een grote rol in mijn leven.”

Het eerste team van Jump IJsselstein bestond uit vrijwel alleen IJsselsteiners. De ploeg was een mix van jonge vaders en jonge jongens, die ook wat hoger hadden gespeeld, maar weer terug gekeerd waren naar het oude nest. “Een geweldig leuke groep was dat. Als we dan aan de bar zaten na een training of een wedstrijd, waren de vaders alweer bezig met hoe vroeg ze wakker gemaakt zouden gaan worden door hun kinderen. Maar dan hadden we wat studenten in ons team die de vaders niet zomaar lieten vertrekken, die zorgden ervoor dat het korte nachtjes werden”, zegt de twee meter lange fysiotherapeut grinnikend.

Een afgeladen sporthal in de derby tegen New Stars uit Nieuwegein.

Kelvin van der Waarden, forward bij Jump IJsselstein, sluit zich daarbij aan. “De sfeer in de groep was enorm goed. Iedereen was er voor elkaar. Op en naast het veld”, vindt hij. “We konden ook hard zijn voor elkaar als dingen niet naar wens gingen. Maar daarna dronk je een biertje en was het weer oké. Daarvoor moet je elkaar echt vertrouwen”, zegt Van der Waarden.

De hardwerkende elektricien is op zijn achtste begonnen met basketballen bij Jump IJsselstein. Hij vormde met een paar huidige teamgenoten het allereerste jeugdteam van de club, toen de leeftijdsklasse onder tien jaar nog de Welpen heette. Via UBALL in Utrecht en de Woodpeckers uit Houten kwam hij weer terug in IJsselstein. “Bij andere clubs zag je elkaar alleen op training en meer niet. Bij Jump ken je iedereen en heerst een echt verenigingsgevoel”, zegt Van der Waarden in plat 'Utregs'.

Kelvin van der Waarden met zijn VU16-team na de kampioenswedstrijd.

Jump IJsselstein is een relatief jonge club. In de regio Utrecht is de vereniging geen grote speler. Talentjes die het hogerop willen proberen, vinden vaak hun weg naar UBALL, of andere clubs in de regio. Toch blijven veel basketballers een warm gevoel over houden aan de IJsselsteinse club, om er uiteindelijk terug te keren.

Waar dat verenigingsgevoel vandaan komt weet Jan-Evert Taminiau ook niet helemaal te verklaren. Hij is de voorzitter van Jump IJsselstein. “IJsselstein is sowieso een hechte gemeenschap, ik denk dat dat zich dan ook laat zien binnen de basketbalvereniging”, zegt de geboren Groninger. Taminiau speelde zelf in de jeugd in de contrijen van Groningen onder andere bij Excercitia ’73, BV Groningen en Flying Red, waarna hij vertrok naar de Verenigde Staten om te studeren. Tien jaar later kwam hij terug naar Nederland en kwam terecht in IJsselstein met zijn Amerikaanse vrouw. Al snel pikte hij het basketball weer op en voor dat hij het wist was hij voorzitter en speelden ook zijn vrouw en beide kinderen in het paars-geel van Jump IJsselstein.

Taminiau: “Veel spelers van het eerste team zijn coaches bij jeugdteams. Dat helpt uiteraard ook. Maar op de een of andere manier is er een klik tussen het publiek en de spelers van het eerste team. Ze zien harde werkers die er een fel potje van maken. Dat maakt het ook leuk om te zien. Er komt ook een grote groep IJsselsteiners kijken die voor de rest niet veel heeft met basketball en elke week staat er een paginagroot artikel in de lokale krant. Zodoende is het gaan groeien, met als hoogtepunt dat zo'n honderd man besloot naar Delft te gaan op een zaterdagavond, puur uit clubliefde.”

Taminiau (vierde van rechts) en andere fans van Jump IJsselstein tijdens de kampioenswedstrijd.

Het seizoen 2018-2019 ging de boeken in als het meest succesvolle seizoen ooit voor Jump IJsselstein. In het najaar van 2018 drong het team door tot de tweede ronde van de Basketball Cup. Hierin trof het promotiedivisionist Almere Pioneers. In een afgeladen sporthal Het Heem dwong het team uit het stadje aan de Hollandsche IJssel respect af bij de bezoekers. Want naast dat de promotiedivisionist moest knokken tot aan diep in het laatste kwart, werd ook de atmosfeer geprezen door de Almeerse basketballers.

“Hierna groeide het team alleen nog maar dat seizoen”, zegt coach Gunter. “Ik had beloofd een pak aan te trekken bij een kampioenswedstrijd. Dat ben ik uiteraard nagekomen. Iedereen had overigens een paarse Jump IJsselstein-stropdas om in de aanloop naar die wedstrijd”, vertelt Gunter.

“Het was een echte finale. De nummer één tegen de nummer twee”, herinnert Van der Waarden zich. “Het was dan ook geweldig dat we hem wonnen. Zoiets maak je niet vaak meer mee. Daarna zijn we teruggegaan naar IJsselstein en hebben we het licht uitgedaan in de lokale kroeg”, besluit hij met een grote glimlach.

Ontlading in de laatste paar seconden van de kampioenswedstrijd.