“Fluiten geeft je de kans om met de beste atleten mee te rennen”

Het scheidsrechterverhaal van Jort en Sem leest haast identiek. Beiden ‘moesten’ bij de vereniging waar ze actief zijn een wedstrijdje fluiten. Sem vond dat naar eigen zeggen “verschrikkelijk. Ik moest en kon daar echt van wakkerliggen. Ik houd er namelijk niet van als mensen tegen me schreeuwen of boos zijn. Maar als je jezelf in het fluiten verdiept en wat goede calls maakt, wordt het zóóó leuk! Fluiten geeft je de kans om met de beste atleten mee te rennen.”

Jort herkent dat. Ook hij speelde naar eigen zeggen nooit op hoog niveau. “Ik startte met fluiten puur omdat het moest. Een bondsscheidsrechter binnen de club zag dat het eigenlijk wel prima ging. Ik kreeg begeleiding, haalde m’n BS3 diploma, en voor het wist floot ik wedstrijden op een heel ander niveau dan wat ik als speler gewend was.”

Meer publiek dan ooit

De finale ervoeren beide refs als ‘spannend’. “Ik had echt wel zenuwen”, geeft Sem toe. “Dan kom je in die zaal, je kijkt tegen het publiek omhoog. Ik had echt nog nooit voor zo veel mensen gefloten.” Maar die druk is gezond, voelt zijn collega. “Je gaat in zo’n situatie enorm serieus met elkaar om. Je voelt ook dat het moet. Er staat iets op het spel.”

Dat ‘serieus nemen’ is wel één van de kwaliteiten die je als scheids moet hebben, zijn de mannen het eens. Jort: “Dat, en je moet de spelregels natuurlijk heel goed kennen.” Sem vult aan: “En je moet zelfvertrouwen hebben in hoe je er staat, in je communicatie naar spelers en coaches. Ik besef me altijd: iedereen op dit veld voelt druk. Dat is normaal, en niet persoonlijk. Om dát te accepteren, daar is zelfvertrouwen voor nodig.”

De twee leidden hun finale als de profs die ze ooit hopen te worden: duidelijk, scherp en resoluut. MBCA A’Veen won uiteindelijk de U14-titel ten koste van de Basketball Academy Utrecht maar de twee scheidsrechters wonnen óók. Hun succesvolle optreden smaakte naar meer. Want zien we ze volgend jaar weer bij de Finals? Als het aan hen ligt wel. Jort: “Al hoop ik dan weer een niveautje hoger te fluiten…”