Afscheidsinterview Arvin Slagter: "Ik had geen beter afscheid kunnen wensen"

Wanneer kwam dit besluit? En waarom?

Ik had begin 2024 eigenlijk al besloten: Dit wordt m’n laatste jaar. Maar door de successen die we boekten was er al snel de interesse: wilde ik niet nog een jaar door? Men zag een mooie rol voor me. Maar uiteindelijk gaat het om visie, om hoe je naar de toekomst toewerkt. Daar kunnen we eerlijk over zijn. Mijn visie is redelijk korte termijn, die van de bond wat langer.

Hoe bedoel je dat?

Er wordt al gekeken naar L.A. 2028 om te zien hoe we daar komen. Dat kwam niet meer overeen met mijn visie. Ik zag een mogelijkheid om nu echt te oogsten. Uiteindelijk werd het voor mij een gemakkelijke keuze om te zeggen: het was een prachtig jaar, met zó veel hoogtepunten. We hadden het mooiste slot van het nationaal team-seizoen én met Team Amsterdam, met de Olympische Spelen en winst tijdens de World Tour Finals. Dat, in combinatie met de opoffering die ik en mijn gezin hebben gemaakt, maakt het voor mij niet meer de moeite waard. Daarom stap ik niet in die trein die nu al richting 2028 gaat.

Was er dan niet de competitor in jou die zei: we hebben een World Tour-titel te verdedigen?

Altijd. Je vraagt je altijd af: kun je nog beter? Kun je blijven staan waar je eindigt? Want het is vaak nog moeilijker ergens te blijven, dan er te komen. Daarvoor moesten gewoon veel dingen bij elkaar komen. En daarvoor lag de visie voor mij persoonlijk dus te ver weg. Dan weet je ook dat als je besluit wel verder gaat, de kans groot is dat het niet gaat zoals je hoopt. Nu kan ik vanaf de top van de Olympische berg afscheid nemen.

Je verlaat een sport die in de lift zit. Kun je de sport anno 2025 vergelijken met 2019, toen je erin stapte?

Nee, dat denk ik niet. Net zoals je het toen niet kon vergelijken met 2014. 3x3 Maakt een enorme groei door, de competitie wordt elk jaar sterker en het deelnemersveld groter. Deze cyclus zullen andere toplanden zich gaan bemoeien met deze prachtige sport. En dat is weer nodig voor de sport om de volgende stappen te maken.

Voor veel spelers begon 3x3 ooit als ‘iets’ dat ze in de zomer deden, gewoon om in shape te blijven. Gold dat voor jou ook?

3x3 Begon voor mij als klein jongetje. Pleintjesbasketbal in Scheveningen, of in de wijk in Den Haag waar ik ben opgegroeid. Dat is gedurende mijn carrière altijd iets geweest dat ik ernaast deed als ik daar de ruimte voor had. Toen IOC bekendmaakte dat 3x3 olympisch zou worden zaten jongens als Jesper, Sjoerd en Bas al tegen de wereldtop aan. Toen dacht ik: dit zou wel eens een mogelijkheid kunnen zijn om mijn olympische droom waarheid te maken.

Ik heb wat ‘trivia’ voor je. Weet je hoeveel toernooien je gespeeld hebt, nationaal en internationaal?

Dat weet ik niet. De eerste jaren waren dat er niet veel, dat was tijdens covid. Daarna is het hard gegaan. Ik denk tegen de honderd.

Het waren er 85. Hoeveel heb je er gewonnen denk je?

Sowieso 4 World Tours… Ik denk in totaal 10.

Twintig! Aan hoeveel World Tours deed je mee?

Ik denk veertig?

Dat waren er dertig. En op hoeveel daarvan stond je op het podium denk je?

Dan denk ik… Tien.

Vijftien. Welke statistiek hiervan verbaast je het meest?

Een combinatie van de hoeveelheid toernooien die ik gespeeld heb en de succes rate. Die is nog hoger dan ik dacht!

Vijftig procent van je WT’s bij de top drie is insane. Wat is het geheim waardoor jullie zo succesvol zijn geweest?

Dat is allemaal begonnen met commitment. Dat is belangrijk in 3x3. Je bent een groep die veel met elkaar op reis is, op elkaar is aangewezen. Daarin de juiste chemie vinden en wéten dat je toewijding de juiste is, is ontzettend belangrijk. Je moet van elkaar op aan kunnen. We hebben allemaal wel eens mindere periodes gehad, met blessures of niet fit zijn. Daar moet je elkaar doorheen helpen.

Is dat iets dat Nederland onderscheidt?

Je ziet dat topteams hun kern bij elkaar houden en daar enige aanvullingen op doen na een seizoen. Kijk naar Ub, Riffa… Dat zijn grotendeels dezelfde gasten. Antwerpen, Vienna en nu ook Parijs: die jongens blijven over het algemeen samen.

Als jouw kinderen en kleinkinderen je over veertig jaar vragen: wat is je bijgebleven van je periode in 3x3, en je mag de World Tour Finals en Olympics niet noemen. Wat zeg je dan? Noem drie dingen.

Allereerst het kameraadschap. Daarnaast het leren kennen van mensen en culturen over de hele wereld. Dat is écht ogen-openend geweest en heeft me als mens echt verrijkt. En tot slot de mensen met wie we gewerkt hebben. Je hebt het allemaal samen gedaan. Jan, Dimeo, Worthy en ik mochten de prestatie op de vloer leggen. Maar de groep spelers en begeleidende staff is veel groter geweest. Zonder hen hadden we dat nooit kunnen bereiken. Het was een gedeelde winst.

Vanaf de buitenkant lijken de rollen binnen een team ooit sterk afgebakend. Voelde dat voor jou ook zo?

Niet per se, al is dat in sommige facetten van een wedstrijd wel zo. Ik denk dat we een samen een structuur hebben weten te vormen waarin we het meest succesvol zijn. Maar binnen die structuur is veel individuele vrijheid. Worthy springt er wat dat betreft natuurlijk uit. Dat is wat hem máákt. Maar die structuur is waar we op terugvallen als iets niet werkt.

Voelde jij je, als oudste speler, soms de pappa van de groep? Dat idee kon je als toeschouwer soms krijgen, dat in time-outs de ogen vaak jouw kant op gingen.

Ja, dat denk ik wel haha. Het basketbaltechnische aspect ligt me goed. Zeker in de jaren dat ik met Dimeo speelde heb ik dat veel met hem gedeeld. Of bij Team Amsterdam ook met Julian. Iedereen heeft z’n sterke kanten. En ieder individu kon bij ons, binnen het teamconcept, shinen. Dat we daar altijd balans in vonden maakte ons succesvol. Zo zag je Jan in finales vaak het best spelen, ondanks dat hij statistisch gezien nooit dé topscorer was. Dat we dáár naar toe konden groeien, dat het ons niet uitmaakte wie het deed: daar zijn we erg goed in geworden.

Laatste vraag: wat nu?

Dat is nog onduidelijk. Ik ontwikkel me als keynote speaker, dat vind ik leuk. Ik heb m’n zomerkamp, een mooi kamp in Gouda. Dat is enorm leuk, daarmee kan ik sociaal-maatschappelijk iets terugdoen. De komende tijd ga ik uitvinden waar ik m’n passie en energie in kwijt kan. Waar ik waardevol kan zijn. Er zullen genoeg mooie dingen op mijn pad verschijnen.