Interview: Volwassen Yannick Franke zit goed in Turkije

“Same shit, different day”, lacht Yannick als basketball.nl hem vraagt hoe het gaat. De 28-jarige 2-guard komt net van een training bij zijn Turkse club Büyükçekmece, waar hij sinds vorig seizoen speelt. De resultaten zijn niet goed tot nu toe. De ploeg won één wedstrijd, verloor er vijf. “Maar de games waren close, en we speelden drie van die wedstrijden zonder onze twee pointguards.” Geen paniek dus, al moeten zulke situaties in Turkije volgens Yannick nooit te lang duren.

Veel belangrijker dan de 1-5 start: Yannick voelt zich goed.

“Ik ga niet liegen: I love it here. Het is mijn type mensen hier, mijn type land.” Waarom, dat kan hij niet helemaal uitleggen. “Het zijn mensen-mensen hier. Ze kijken hier verder naar de persoon zelf. Als je in Griekenland, waar ik ook gespeeld heb, of Turkije één slechte dag hebt, komen mensen naar je toe om te vragen hoe het met je gaat. In West-Europa is er geen persoon achter de speler en moet je gewoon A-en-B doen. Al gaat je oma dood: je moet altijd goed zijn. Hier gaan ze daar beter mee om.”

Bumpy road

Als Yannick zegt dat Turkije chill is, kun je hem geloven. Hij vertrok rond zijn achttiende naar het buitenland en zijn carrière bracht hem sindsdien bij 12 verschillende clubs in 10 landen. “Mijn doel was altijd om in het buitenland te spelen en daar te slagen. Dat is tot nu toe redelijk gelukt”, blikt hij terug. “Mijn doel was nooit om zo vaak van team-naar-team te gaan. In het begin was het een bumpy road. Dat lag deels aan mezelf, deels aan de situatie. Als jonge speler wil je spelen, en dat is vaak moeilijk en daar ging ik niet altijd goed mee om.”

“Misschien was ik iets te ongeduldig. Iedereen heeft zijn eigen pad naar waar hij uitkomt. Ik ben nu ouder, heb meer behoefte aan vastigheid. Daarom ben ik hier ook teruggekomen. Het is een familiaire club, mensen blijven hier lang spelen. Als er niet ergens een veel betere job ligt blijven ze in de familie. Dat vind ik heel mooi en belangrijk.”

Het lijkt erop dat basketbalnomade Franke, voor het eerst in lange tijd, rust heeft gevonden. Zou hij zijn pad aan zijn zestienjarige zelf aanraden? “Ik denk dat iedereen ‘ja’ zou zeggen. Je moet er doorheen. Ik heb geleerd dat onze Nederlandse cultuur niet heilig is. En dat denk je wel, als je er middenin zit. Daarom kun je dat niemand verwijten. In het begin van mijn carrière probeerde ik dingen op z’n Nederlands te doen. Dat werkt niet in het buitenland en dat moest ik leren.”

Niet bang voor de gym

Afgelopen zomer deed Yannick niet mee aan de oefeninterlands die Nederland tegen België, Duitsland en Servië speelde. “Ik wilde fysiek echt stappen maken en ben vijf kilo aangekomen aan spiermassa. Dat lijkt zijn vruchten af te werpen.” Als er iets is dat hij tegen zijn jongere 'ik' zou zeggen, is dát het, trouwens. “Gewichten tillen is niet per se slecht voor je! Ik was altijd bang dat ik mijn schot, mijn touch, zou verliezen, maar als je er bewust mee bezig bent, met goede begeleiding, gebeurt dat niet.”

Coaching staff en teamgenoten zien straks dus een ‘grotere’ Yannick en dat kan zomaar als een kleine verrassing komen. Hij heeft – op eigen verzoek – niet bijzonder veel contact met de coaches gedurende het seizoen, al appt hij af en toe met assistent Koen van Gerwen. “Sommige spelers willen vooraf van alles weten, maar ik heb het liefst dat ze me pas vlak vóór een interlandperiode bellen.” Dat is geen desinteresse. Het is een kwestie van focus. “Voor het seizoen is er wel wat contact geweest. Toen heb ik gezegd: laat me alsjeblieft concentreren op wat ik hier in Turkije moet doen. Ik leef van wedstrijd naar wedstrijd.”

Om goed te spelen moet je tegelijk dingen laten gaan én niet te veel bezig zijn met de toekomst, zegt Yannick, die naar eigen zeggen wél een planner is. Maar niet op te lange termijn. “Ik wil in september niet bezig zijn met november. Ik wil elke wedstrijd optimaal benaderen. Als je altijd doet, wat je moet doen, kun je jezelf in de spiegel aankijken. Wat er ook gebeurt. Daar ben ik ook beter in geworden: minder met randzaken bezig zijn.”

Geen statistieken

En dat laatste gaat hem ook beter af omdat hij weet wie hij is. “In het begin ben je jong, onzeker. Mensen zeggen iets en je gaat je afvragen of het waar is. Of niet. Nu denk ik: boeiend.” En dat uitfilteren van de ruis gaat zó ver, dat hij zijn stats niet eens wil weten als basketball.nl hem daarop wil wijzen. “Sinds ik mijn statistieken niet meer bekijk speel ik elke wedstrijd vrij. Ik doe gewoon wat ik moet doen. Als je weet hoeveel punten je gemiddeld hebt, of je percentages kent, ga je daar naar spelen. Als je weet: ik schiet 33 procent driepunters, maar ik moet naar 37, dan leg je jezelf méér druk op. En waarvoor? Voor niks.”

Om de Tsjechen maakt Yannick zich dan ook niet druk. Hij kent ze niet, en dat is helemaal in lijn met wat hij tot nu toe zegt. Deze oudere, volwassen Franke richt zich op zaken waar hij invloed op heeft. Als die goed gaan is hij okay.

Later…

“Vroeger wilde ik altijd Euroleague spelen. Nu alle oud-NBA spelers naar Euroleague komen is dat moeilijk. Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ex-NBA beter klinkt dan Nederlander.

Ik heb in Spanje gespeeld, in Griekenland en nu in Turkije en ik doe ik het leuk. Uiteindelijk gaat het schip een keer stranden, maar ik ben tevreden met waar ik sta en wat ik bereikt heb. Er is altijd méér mogelijk, kansen dienen zichzelf aan. Maar wat er ook gebeurt: ik zit nu op een goede plek.”