Rienk Mast wil niets liever dan weer voluit spelen

Hoe gaat het eigenlijk met Rienk Mast?

“Op het moment goed. Ik zit veel binnen en heb alleen nog maar online lessen. Om nog enigszins in vorm te blijven ga ik regelmatig lange stukken fietsen en ik doe elke dag een work-out in huis. Je probeert zo veel mogelijk bezig te blijven. Het is nu ongeveer negen maanden na de operatie, bijna elf maanden sinds ik de blessure aan mijn knie opliep. Tegen het einde van het seizoen hier begon ik steeds grotere delen van de trainingen mee te doen. Alleen waar contact onvermijdelijk was, stond ik langs de kant en werkte ik aan voetenwerk, agility en conditie.”

Wat merk jij van de coronacrisis?

“Drie weken geleden werd aangekondigd dat March Madness niet door zou aan en dat al onze klassen voor de rest van het schooljaar online zouden gaan. Of onze basketbalfaciliteiten open zouden blijven, was nog de vraag. Eigenlijk word je hele normale leven compleet overhoop gegooid. Ik moest toen erg snel schakelen en bedenken waar ik de rest van het schooljaar wilde verblijven.”

Waarom ben je in Amerika gebleven en niet teruggekomen naar Nederland?

“Toen de coronacrisis begon had ik drie opties: Terug naar Nederland, op de campus blijven of mijn familie die in Amerika woont, opzoeken. Ik heb voor het laatste gekozen. Terug naar Nederland zou hoogst waarschijnlijk betekenen dat ik voor een langere tijd niet meer de VS in kan. Ik vond het belangrijk om in hier te blijven, zodat ik mogelijk de sportfaciliteiten van Bradley kan gebruiken en de revalidatie op een goede manier af kan sluiten met de fysiotherapeut die me op de eerste zes weken na het gehele proces heeft ondersteund. Bradley ging volledig dicht, dus toen ben ik tijdelijk naar mijn oom en tante toe gegaan. In de zomer wil ik ook graag in Amerika blijven om me geleidelijk voor te kunnen bereiden op volgend seizoen. Daarvoor zou ik begin juni weer terug in de VS moeten zijn.”

Hoe houd je contact met Nederland?

“Ik heb veel contact met mijn familie via FaceTime. Ik app met teamgenoten en vrienden en verder kijk ik het achtuurjournaal van de NOS.”

De grote coronaklap lijkt in Amerika nog te moeten komen. Hoe beleef jij dat?

“Dat zou goed kunnen, al hoop je het natuurlijk niet. Het verschilt ook per staat. Sommige staten waren langzaam met maatregelen treffen en anderen juist erg snel. Momenteel is het voor iedereen afwachten, zo ook voor mij. Ik leef nu van dag tot dag, en probeer fit en gezond te blijven.”

Hoe is het eerste jaar bij Bradley verlopen als ‘redshirt’?

“Voor het begin van het seizoen was het al duidelijk dat het beter voor mij op langere termijn zou zijn dat ik niet zou spelen en het jaar te gebruiken om te revalideren en te leren. Daarom heb ik een medical redshirt year gekregen. Ik ben wel veel bij het team betrokken geweest en mee geweest naar alle uitwedstrijden. Maar toch voelde dit jaar wel raar. Je staat het hele jaar langs de zijlijn. Dat maakt het gevoel dat je bij het team hoort toch anders. Maar mijn teamgenoten zijn allemaal super goede gasten, dus dat hielp wel veel. Voor de coronacrisis begon kon ik al weer delen van de training mee doen, alleen nog zonder fysiek contact. Het schoolgedeelte verloopt soepel. Ik kan het goed combineren, al was het qua planning tijdens het seizoen wel eens lastig, maar dat was ik al gewend bij Donar.”

Hoe bevalt het leven in Amerika? Komt het overeen met je verwachtingen?

“Het leven in Amerika bevalt me goed. Het grote ding voor mij was dat ik voor het eerst ergens anders woonde. Ik ben wel iemand die wat langer nodig heeft om aan zo’n stap gewend te raken. Maar na dit eerste jaar ben ik hier op mijn gemak en gaan we van volgend seizoen een groot succes maken.”

Stel dat er nog een jeugd EK U20 komt, ben je dan beschikbaar?

“Ik heb voor deze zomer de keuze gemaakt om niet beschikbaar te zijn voor de Nederlandse teams. Een EK met een nationaal jeugdteam vraagt in korte tijd fysiek best veel van je lichaam. Na bijna een volledig jaar waarin ik geen wedstrijden heb gespeeld en nog steeds niet met fysiek contact heb getraind, is het niet verstandig om die inspanning nu al van mijn knie te vragen. Daarom ga ik in de zomer bij Bradley trainen om zo, in goed overleg met de fysiotherapeut, geleidelijk weer als mijn oude, of zelfs verbeterde zelf terug te keren. Als ik weer fit ben, wil ik graag weer voor het Nederlands team en de Mannen U20 uitkomen.”

Heb je de wedstrijden van de Orange Lions tegen Turkije en Kroatië nog gevolgd?

“Ik had ze beide graag live willen kijken, maar door het tijdsverschil werden beide wedstrijden precies tijdens onze teamtrainingen gespeeld. Ik heb wel alle voorbeschouwingen en nabeschouwingen gezien en was, vooral na de wedstrijd in Turkije, erg blij met de prestaties van het team.”

Mis je Nederland al en wat mis je het meest?

Het is niet dat ik Nederland mis, of heimwee heb, maar ik kan niet wachten om weer voor een paar weken thuis te zijn. Ik kijk er erg naar uit mijn familie, vrienden en oude teamgenoten weer te zien. En ik kan niet wachten om weer Nederlands eten te eten.”

Wil je nog iets aan ons hier kwijt?

“Ik hoop dat iedereen die dit leest gezond is en blijft. Hopelijk is deze crisis snel voorbij. Ik kan in elk geval niet wachten, want dat zou betekenen dat ik eindelijk weer voluit mag basketballen en dat heb ik echt enorm gemist.”