Interview Mariska Beijer: 'Iedereen is bang voor ons.'

Hoe ben je ooit begonnen in de sport?

Ik begon in het seizoen 2001-2002. Een teamgenootje van badminton trok me mee. Die zei: “Kom eens kijken, misschien is het iets voor je.” Ik kwam het veld op en was verliefd. De energie, de geur van verbrand rubber… Ik was echt verkocht.

Je speelde nooit de valide variant van het spel. Kun je wel inschatten wat er ‘anders’ is aan rolstoelbasketbal?

Als je iemand die het nog nooit gedaan heeft in een rolstoel zit, is het eerste dat je merkt dat de basket nog altijd even hoog hangt. Qua regelgeving is het óók grotendeels hetzelfde, al kunnen wij geen second dribble maken. Er is wel een loopregel, en die heet ook gewoon zo. Je mag maar twee keer aan de wielen, dan moet je dribbelen.

Ik las dat je astmatisch bent. Dat lijkt me nogal lastig in zo’n intensieve sport.

Klopt. Ik spreek altijd met de fysio en teammanagers af dat ik wel een seintje geef als ik even lucht nodig heb. Maar mijn longinhoud is door de intensieve training wel flink toegenomen, en je speelt er deels een beetje doorheen. Dat moet ook wel: na een rebound kun je niet achterblijven als je tegenstander omschakelt. Dan krijg je een lay up om de oren. Maar daar zijn wij als Nederlands team heel sterk in.

Is die goede omschakeling dé kracht van dit team?

Ja, die snelheid hebben we zeker. Maar als die eerste aanval niet lukt, hebben we een paar hele sterke ‘mismatch schutters’, waar ik er één van ben. En als het Bo (Kramer) en mij inside niet lukt, hebben we bijvoorbeeld Carina (de Rooij), Chèr (Korver), Jitske (Visser) en Ilse (Aarts) die raak paffen. We zoeken naar een schot met een hoog percentage, in de flow van de wedstrijd.

Zijn jullie meer analytisch dan andere teams? Want de verschillen zijn erg groot.

Wij zijn denk ik wel het meest professionele team. Onze spelers zijn beter dan de rest, maar onze staff is ook zó goed. Gertjan (van der Linden) en Irene (Sloof) staan sinds 2012 aan het roer en sindsdien winnen we. Aan hun alle eer: de tijd die zij erin steken betaalt zich uit. Irene maakt bijvoorbeeld veel analyses, van onze tegenstanders én onszelf, die ons constant beter maken.

Jullie zijn ook veel samen, al spelen sommigen van jullie in het buitenland.

Ja, klopt. Ik zat zelf vorig jaar in Duitsland maar probeerde toch elke paar weken bij trainingen aanwezig te zijn. Volgend jaar speel ik bewust in Nederland, zodat ik voltijd met de dames mee kan trainen. Dat is bewust richting de Spelen in Parijs.

Op het EPC walsen jullie tot nu toe over de competitie heen. Is dat geen valkuil voor de eindrondes, als tegenstanders misschien wat beter zijn?

Dat is ook een kracht van ons team: we wéten dat we goed zijn, maar onderschatten niemand. Eigenlijk hebben we al tests gehad. De tweede wedstrijd tegen Duitsland bijvoorbeeld. Die zijn normaal heel goed op toernooien. Maar deze keer niet. Wij bereiden ons altijd voor alsof onze tegenstander de beste wedstrijd van zijn leven gaat spelen.

Doen ze dat ook?

Ja, vaak wel. Gisteren tegen Spanje was wat dat betreft een goede test. En wat óók zo is: Als je beter bent, laten scheidsrechters vaak net ietsje meer gaan. Al zullen ze dat nooit toegeven, haha.

Merk je iets aan tegenstanders, dat ze onder de indruk zijn?

Iedereen is bang voor ons, dat voelen we wel. Ik heb meegemaakt dat tegenstanders vóór de wedstrijd een foto met me willen maken. Dan denk ik: jongens… doe normaal.

Je begon dit toernooi door 12 op 12 te schieten. Een dag later miste je maar twee schoten. Gaat dat altijd zo efficiënt?

Het gaat wel lekker, al schoot ik gisteren maar de helft raak. Ik zeg altijd: boven de 50 procent is prima. Ik scoor het vaakst in mismatches. Dichtbij, maar soms ook van verderaf. Ik ben een center, zoals je die kent van valide basketbal.

Wat verwacht je van de wedstrijd tegen Groot-Brittannië?

Het wordt denk ik een snelle wedstrijd. Groot-Brittannië houdt er óók van om meteen om te schakelen. Dan wordt het een kwestie van: wie is het scherpst? Of ik uitga van de winst? Ja. Zeker. We nemen het hele toernooi wedstrijd voor wedstrijd, maar ik verwacht wel dat we duidelijk winnen. En we spelen ‘Round Robin’, tegen iedereen één keer. Dus je speelt ook in de halve finale tegen iemand die je al kent. Geen verrassingen.

Zit rolstoelbasketbal in de lift, wereldwijd?

Canada is ook een het professionaliseren. In Duitsland begint het vorm te krijgen, met Papendal-achtige trainingslocaties. In Engeland is de ontwikkeling ook al volop bezig. Die hebben duizenden leden. Dat is echt heel mooi om te zien. Het kan snel gaan, dat zie je wel aan het Nederlandse rolstoelbasketbal. Maar het heeft tijd en investering nodig.

Het lijkt me goed nieuws voor andere landen. En het lijkt me voor jullie ook leuker om meer tegenstand te krijgen. Want winnen met 76-12, zoals tegen Turkije, dat is toch niet leuk?

Echt wel! Ik geniet elke wedstrijd, of ik nu in het veld sta of niet. Goede resultaten moet je vieren.

Mariska en de Orange Lions spelen later vandaag (20.00 uur) tegen Groot-Brittannië. Dagkaarten zijn beschikbaar via deze website. Met kortingscode ‘NBBEPC50’ krijg je 50 procent korting.

(De beelden zijn van Anthony Benoit, die foto's van Beijer maakte in een portretreeks van sporters tijdens de corona-periode, en van Steffie Wunderl)