Afgelopen zomer vierden twee grootheden dat zij maar liefst 50 jaar actief zijn in de basketbalsport. In de Week van de Scheidsrechter is het hoog tijd in gesprek te gaan met deze mannen wiens naam onlosmakelijk verbonden is aan, onder andere, de arbitrage. Vandaag Luc Reuvers aan het woord: “Ik wilde alles doen omdat ik nooit genoeg van de sport kon krijgen!”
Hoe begon jouw reis in basketbal?
Op school. Ik werd gerekruteerd vanwege mijn lengte – ik ben nu 1.95 meter. Mijn allereerste training was toevallig van Ton Rolvink, een legendarische scheidsrechter. Daarna ben ik heel snel zelf gaan fluiten en coachen. Binnen korte tijd deed ik alles tegelijk: speler, scheidsrechter én coach.
Was dat een kwestie van: je bent lid van de club dus je moet wel? Of was je echt gemotiveerd?
Ik vond basketbal echt vanaf het begin een ontzettend leuke sport. Ik wilde alles doen omdat ik er gewoon geen genoeg van kon krijgen. Dan is het logisch denk ik dat je alles aangrijpt wat je kunt doen in de sport. Ik heb ook nog in het kernbestuur van Utrecht gezeten. Gewoon omdat ik het leuk vond en vind.
Je hebt in al die rollen veel meegemaakt. Waar kijk je het meest met trots op terug?
Het mooiste moment als scheidsrechter was in 2012. Overdag nam ik afscheid van mijn vriend en collega Frank Nafzger, ’s avonds floot ik een U22-finale die pas na vier verlengingen en drie uur en 10 minuten werd beslist. Door de partij die twee speelsters over had en in de buzzer de winnende driepunter binnenschoot. De intensiteit en de flow die avond vergeet ik nooit meer. Als coach denk ik terug aan de play-offs met Amazone. Ook al verloren we in Den Helder, die ervaring en de emoties eromheen blijven bijzonder.
Je was ook actief in de media. Hoe kwam dat?
Ik schreef al clubblaadjes vol, en dan weten ze je uiteindelijk te vinden. Niet veel later schreef ik artikelen voor het Utrechts Nieuwsblad en landelijke media. Toen basketball.nl in 2001 online kwam, schreef ik meteen de eerste stukjes, onder meer over het EK in Turkije. Ik ben daar eigenlijk gewoon ingerold!
Hier is een uitdaging voor je. Kun je uit elk decennium waarin je actief was een mooie herinnering geven?
In de jaren zeventig was dat mijn allereerste wedstrijd in Bilthoven, die ik zou scheidsen. Dat waren echt kásten van mannen, ik was wat onzeker. Maar ik bleek ook alleen te zijn, én een partij had maar vier spelers, dus die wedstrijd ging niet door.
In de jaren tachtig denk ik aan het EK in Frankrijk van 1983, daar reed ik een dag na de uitvaart van m’n vader heen. Nederland werd historisch vierde! Ik zag een jonge Arvydas Sabonis live in één wedstrijd twee borden aan gort dunken.
In de jaren negentig gebruikten we mijn bruiloft om geld in te zamelen voor de club in Utrecht waar ik actief was. Door verhoging van de zaalhuur hadden we een gapend gat in de begroting en die hebben we met z’n allen gedicht. Married for Money heette het, met zo’n 500 aanwezigen met vooral basketballers en een lay-up marathon.
In de zeroes was ik bij de lancering van basketball.nl betrokken, in 2014 had ik denk ik mijn meest bijzondere interview ooit, met Chatilla van Grinsven, midden in Ankara. Maar er is door de jaren heen zó veel moois gebeurd.
Je raakte ook nauw betrokken bij rolstoelbasketbal. Hoe gebeurde dat?
Aanvankelijk wilde ik dat niet per se, maar de sfeer bij 3×3 in Heerenveen trok me over de streep. In 2024 ben ik gaan schrijven en fotograferen voor rolstoelbasketbal.nl. Inmiddels heb ik duizenden beelden verzameld die het verhaal van deze mooie sport helpen vertellen.
Wat maakt basketbal voor jou zo bijzonder?
De snelheid van het spel en de betrokkenheid van de mensen. Basketbal is geen losse verzameling wedstrijden, het is een gemeenschap. Zelfs in mijn diepste burn-outjaren, toen ik eigenlijk alles moest laten vallen om te herstellen, kon ik de sport niet loslaten. Het zit in mijn genen.
Staat er nog iets op je bucketlist?
Ik wil mijn volgende vijftigste jaar als scheidsrechter volmaken! Al zal dat natuurlijk een hele toer worden, haha. Maar ik wil vooral ook naar de Para Paralympische Spelen in Los Angeles, in 2028. Dat zou een prachtige bekroning zijn. Maar nu eerst naar Sarajevo voor het EK rolstoelbasketbal.
